പ്രിയപ്പെട്ട കൂട്ടുകാരെ ഇതുവരെ കഥയോ കവിതയോ എഴുതാത്ത ഒരു തുടക്കക്കാരൻ മാത്രമാണ് ഞാൻ. അതിനാൽ ദയവായി തെറ്റുകൾ, പരിചയക്കുറവ് എന്നിവ സദയം ക്ഷമിക്കുക. നേരിയ ജീവിതവുമായുള്ള സാമ്യം കാരണം തുടക്കം കമ്പി അധികം ഉണ്ടാകാൻ സാധ്യത കുറവാണ്. എന്നിരുന്നാലും എന്റെ ഭാവനയിൽ തെളിയുന്നവ നിങ്ങൾക്കായി സമർപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കാം. അനുഗ്രഹിച്ചാലും. ———————-–————————————- ഇത് എന്റെ കഥയാണ്. ഞാൻ നീരജ്. വീട്ടിൽ അപ്പു എന്നു വിളിക്കും. 24 വയസ്സ് അഞ്ചടി എട്ട് ഇഞ്ച് ഉയരം. അത്യാവശ്യം വെളുത്തിട്ടാണ്, ജിമ്മിൽ പോകുന്നത് കൊണ്ട് സാമാന്യം ശരീര സൗന്ദര്യം ഒക്കെ കാത്തു സൂക്ഷിക്കുന്നു. ഇപ്പോൾ പി ജി കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിൽ ഇരിപ്പാണ്. വീട്ടിൽ അമ്മ ജാനകി വീട്ടമ്മയാണ്, ചേച്ചി നീരജ, ടീച്ചർ പിന്നെ അളിയൻ വിവേക് സ്റ്റേറ്റ് ബാങ്കിൽ ക്ലാർക്ക് ആണ്, പിന്നെ ചേച്ചിയുടെ മകൾ ആർദ്ര നമ്മുടെ എല്ലാം അമ്മൂസ് നാലു വയസ്സ് ഇത്രയും പേരാണ് ഉള്ളത്. അച്ഛൻ കാൻസർ ബാധിച്ചു ഞാൻ പ്ലസ് വണ്ണിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ തന്നെ നമ്മളെ വിട്ടു പോയി. അമ്മക്ക് അത് വല്ലാത്ത ഷോക്ക് ആയിരുന്നു. ഇപ്പോൾ ആണ് ഒന്ന് നേരെ ആയത്. എന്നിരുന്നാലും അച്ഛൻ നമുക്കു വേണ്ടതെല്ലാം സമ്പാദിച്ച് വച്ചിട്ടാണ് യാത്രയായത്. എനിക്ക് പൊതുവെ ടെൻഷൻ ഒന്നും എടുക്കേണ്ടി വന്നിട്ടില്ല.
കൊറോണ ലോക്ഡൗണ് എല്ലാം വന്നതിൽ പിന്നെ വീടിന്റെ ബേസ്മെന്റിൽ ഉള്ള ഉറുമ്പുകൾക്ക് വേണ്ട ഭക്ഷണം എത്തിക്കുക, പുറ്റിൽ നിന്ന് താഴേക്കു വരുന്ന ചിതലിനെ എണ്ണുക എന്നിങ്ങനെയുള്ള വളരെ ഭാരിച്ച ജോലികളുമായി ദിവസങ്ങൾ മുന്നോട്ടു പോയി കൊണ്ടിരുന്നു. കൂട്ടത്തിൽ അമ്മൂസിനെയും കൂട്ടി ദിവസത്തിൽ നാലോ അഞ്ചോ സെൽഫികൾ എടുത്ത് ഫേസ്ബുക്കിൽ പോസ്റ്റും. പറഞ്ഞാൽ അറിയാൻ പോലും പോലും വയ്യാത്ത ഫേസ്ബുക്കിലെ തരുണിമണികൾ നൽകുന്ന ലൈക്കുകൾ കൾ ആയിരുന്നു കുട്ടികളില്ലാത്ത എനിക്ക് ഏക ആശ്വാസം കരമന ജനാർദ്ദനൻ.jpg. പി എസ് സി പരീക്ഷ എഴുതി ലിസ്റ്റിൽ വന്നശേഷം ഇപ്പൊ വിളിക്കും ഇപ്പൊ വിളിക്കും വിളിക്കും എന്ന് കരുതി ഇരുന്ന് ഇപ്പോൾ ഷക്കീല പടത്തിൽ ബ്ലൗസ് ഊരുന്നത് നോക്കി ഇരിക്കുന്ന ഫ്രൂട്ടി അമ്മാവൻറെ അവസ്ഥയായി. ജീവിതം വൃത്തസ്യ മൂഞ്ചസ്യ. കൂട്ടത്തിൽ തൊഴിലുറപ്പ് ചേച്ചിമാരുടെ വക ഒരുമാതിരി മുന വച്ചുള്ള ചോദ്യവും. “ജോലി ഒന്നും ആയില്ലേ? ശ്രമിക്കുന്നില്ലേ? ഇങ്ങനെ കളിച്ചു നടന്നാൽ മതിയോ?” ആ പെണ്ണുംപിള്ളയോട് പറയാൻ ഓങ്ങിയതാ ഞാൻ :- “കളിച്ചു നടന്നാൽ മാത്രം പോരാ ചേച്ചി. കളിച്ചോണ്ടു കിടക്കേം വേണം. ചേച്ചി റെഡി ആണേൽ വൈകിട്ട് വരട്ടെ എന്ന്”. പക്ഷെ പുറത്ത് വന്നത് ഒരു ചിരി മാത്രമായിരുന്നു. എന്തിനും ഒരു അവസാനം ഉണ്ടാകുമല്ലോ. ഗ്രഹണം ബാധിച്ചാലും സൂര്യൻ അതിന്റ മറ നീക്കി പുറത്തു വരിക തന്നെ ചെയ്യും എന്ന് ഇക്ക പറഞ്ഞ പോലെ എനിക്കും വന്നു ഒരവസരം. അളിയന്റെ രൂപത്തിൽ. പക്ഷെ അത് കൊക്കോകോള ഒഴിച്ച് വരാലിനെ പിടിക്കുന്നതാണെന്ന് പാവം ഞാൻ അറിഞ്ഞില്ല. സംഭവം എന്തെന്നാൽ അളിയന്റെ കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഒരു സീനിയർ ചേച്ചിയുടെ വല്യമ്മയും വല്യച്ഛനും ഇപ്പോൾ കിടപ്പിലാണ്. എന്തെങ്കിലും അത്യാവശ്യത്തിന് ആശുപത്രിയിലോ മറ്റോ പോകേണ്ടി വന്നാൽ ആരും തന്നെ കൂടെ ഇല്ല. അത്യാവശ്യത്തിന് വിളിച്ചാൽ വണ്ടി പോലും എത്താത്ത ഏതോ കാട്ടുമുക്ക് ആണ് പോലും. ആകെ ഉള്ളത് ഒരു മകളാണ് പക്ഷെ അവർക്ക് വണ്ടി ഓടിക്കാനും അറിയില്ല. ചുരുക്കം പറഞ്ഞാൽ ഡ്രൈവർ കം കാര്യസ്‌ഥൻ. മാസം 20000 രൂപ എണ്ണി കയ്യിൽ വച്ചു തരും. പക്ഷെ വീട്ടിൽ വരാൻ പറ്റില്ല. ജീവിതമേ മൂഞ്ചി ഇരിക്കുന്ന ഞാൻ പിന്നെ അഭിപ്രായം ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. മാത്രമല്ല അളിയനെ ഞാൻ ഇതുവരെ മറുത്ത് ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. പേടിച്ചിട്ടല്ല. നമ്മൾ തമ്മിൽ അങ്ങനെ ആണ്. അത് വഴിയേ പറയാം. കേട്ടപാടെ ‘അമ്മ കയറി നോ പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ അളിയൻ ബ്രഹ്മാസ്ത്രം പുറത്തെടുത്തു. ” അമ്മേ ആ അങ്കിളിനു കാൻസർ ആണ്. ആരും ഇല്ല സഹായിക്കാൻ.” അതു കേട്ട ‘അമ്മയുടെ മുഖം ഒന്നു കാണേണ്ടതായിരുന്നു. “എന്തുകൊണ്ടിത് നേരത്തെ പറഞ്ഞില്ല” എന്നു ജഗതി ചേട്ടൻ ചോദിച്ച ഭാവം. എല്ലാം കൂടി കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് ഒരു കാര്യം ഉറപ്പായി; എന്റെ കാര്യത്തിൽ ഒരു തീരുമാനം ആയി എന്ന്. അങ്ങനെ ഞാൻ വിളിച്ചാൽ അത്യാവശ്യത്തിന് വണ്ടി പോലും കിട്ടാത്ത ആ ഓണം കേറാ മൂലയിലേക്ക് യാത്രയായി. ബസ് ഇറങ്ങി ഒരു പാടവും കഴിഞ്ഞ് മരങ്ങൾ തിങ്ങിയ ഒരു ഇടവഴി ചെന്നെത്തുന്ന വീടാണ്. ഇനി ബൈക്കോ കാറോ ഉണ്ടേൽ വേറെ വഴി പോകാം. പക്ഷെ അത് വല്ലാത്ത ചുറ്റാണ്. അളിയൻ പറഞ്ഞ വഴി ഓയിൽ പെയിന്റ് കോണ്ട് എന്റെ മനസ്സിൽ വരച്ച പോലെ കൃത്യമായിരുന്നു. അങ്ങനെ ഏതാണ്ട് ഒന്നര കിലോമീറ്റർ നടന്ന് ഞാൻ ആ വീടെത്തി. ഒരു പഴയ എന്നാൽ വലിയ നാലുകെട്ട്. പടിപ്പുരയും ചുറ്റുമത്തിലും എല്ലാം ഉണ്ട്. ഏതാണ്ട് വീട്ടു പറമ്പ് തന്നെ ഒരേക്കറോളം വരും. പടിപ്പുരയിൽ താഴ് ഇട്ടില്ലായിരുന്നു. അതൊന്നു മുട്ടിയപ്പോൾ തന്നെ തുറന്നു. ആദ്യമായാണ് വെയിലും കൊണ്ട് ഇത്ര നേരം നടക്കുന്നത്. അതിനാൽ തന്നെ ഞാൻ ഒരു പരുവം ആയിരുന്നു. ജിമ്മൊന്നും കൊണ്ട് ഗുണമില്ല എന്നു തോന്നിപ്പോയി. വീടിന്റെ ചുറ്റുമതിൽ നിൽക്കുന്ന നാലു ഭാഗത്തും പടിപ്പുരകൾ കണ്ടു. നാലു ഭാഗത്തും വഴികൾ ഉണ്ട്. ഒന്നു മാത്രം വാഹനങ്ങൾ വരാൻ തക്ക വണ്ണം വലുതായിരുന്നു. അവിടെ പടിപുരക്കു പുറമെ വലിയ ഒരു ഗേറ്റും. അത് പുതുതായി പണി കഴിപ്പിച്ചതുപോലെ തോന്നി. ഞാൻ വന്നു കയറിയത്തിന്റെ എതിർ വശത്തായി പ്രധാന പടിപ്പുര.
അത് ചെന്നിറങ്ങുന്നത് വിശാലമായ പാടത്താണ്. ഇതെല്ലാം കണ്ട് വണ്ടർ അടിച്ചു ഏതാണ് മുൻവശം എന്നു നോക്കി നടന്ന ഞാൻ ആ കാഴ്ച കണ്ട് ഞെട്ടി.
“നീയെന്താ ഇവിടെ?”
വല്ലാത്ത ആജ്ഞ ശക്തി ആയിരുന്നു ആ ശബ്ദത്തിനും അതിന്റെ ഉടമക്കും.
“സരയൂ മാം.” അറിയാതെ എന്റെ നാവുകൾ ചലിച്ചു.
” ചോദിച്ചത് കേട്ടില്ലേ നീയെന്താ ഇവിടെ?”അവർ ഒന്നു കൂടി കടുപ്പിച്ചു.
“ഞാ…. ഞാൻ ഇവിടെ ഡ്രൈവർ ആയി…..” എന്റെ വാക്കുകൾ തൊണ്ടയിൽ കുടുങ്ങി.
“ആഹാ… നീയൊക്കെ എവിടം വരെഎത്തും എന്ന് ഞാൻ അന്നേ കണക്കു കൂടിയതാ. എന്തായാലും നിന്റെ സ്വഭാവത്തിനുള്ള പണി ഇവിടെ ഇല്ല. മോൻ സ്ഥലം കാലിയാക്കാൻ നോക്ക്”
“ങേ” ഒരു വെള്ളിടി പോലെയാണ് ഞാൻ അത് കേട്ടത്. ഇവളുടെ ഈ ഊമ്പിയ ജോലി ഇല്ലേൽ എനിക്ക് ദേ രോമം പിഴുതെറിയുന്ന പോലെയാണ്. പക്ഷെ കാര്യങ്ങൾ എന്റെ അളിയൻ അറിഞ്ഞാൽ. നേരെയുള്ള കാര്യങ്ങൾക്ക് ഇനി ദേവേന്ദ്രൻ വന്നാലും പോടാ മൈരേ എന്നും പറഞ്ഞ് കൂടെ നിക്കുന്നവനാ. പക്ഷെ ഇതെങ്ങാൻ അറിഞ്ഞാൽ അവൻ എന്നെ അതോടെ എഴുതി തള്ളും. ചേച്ചി, അമ്മ എല്ലാം എനിക്ക് ആലോചിക്കാനെ വയ്യ.
കാര്യം കുറച്ച് ഫ്ലാഷ് ബാക്ക് ആണ്.
ഞാൻ ഡിഗ്രി ഫോർത്ത് സെം പഠിക്കുന്ന കാലം. ക്ലാസ്സിൽ സാമാന്യം ബ്രൈറ്റ് സ്റ്റുഡന്റ് ആയിരുന്നു ഞാൻ. എന്നാൽ ബുജി അല്ല. എന്റെ ക്ലാസ്സിലെ അഞ്ജലിയെ എനിക്ക് ചെറിയ നോട്ടം ഉണ്ടായിരുന്നു. അവളും കുഴപ്പമില്ലാതെ സഹകരണം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഉയരം കുറവാണ്, നല്ല വെളുത്ത മുഖം, വരച്ചു വച്ചപോലുള്ള പുരികം (അവൾ ത്രെഡ് പോലും ചെയ്യില്ലായിരുന്നു), നീണ്ട കണ്ണുകൾ, മെലിഞ്ഞതെങ്കിലും പുഷ്ടിയുള്ള ശരീരം. ചെറുതായി ചുരുണ്ട മുടികൾ ആ ചന്തികളിൽ തലോടി നടക്കുമ്പോൾ പലപ്പോഴും ആ തലയിലെ ഒരു മൈരായിരുന്നെങ്കിൽ എന്നു കൂടി ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. കൂടുതൽ കേട്ട് കുണ്ണ കുലുക്കണ്ട. ഒന്നുമില്ലേലും ഞാൻ പ്രേമിച്ച പെണ്ണല്ലേ. അഞ്ജലിക്ക് വേണ്ടി ഉറക്കം ഇളച്ച രാത്രികളെ കുറിച്ച് ഓർത്താൽ എന്റെ വീട്ടിലെ പല്ലി വരെ നാണിക്കും”
“മിസ്റ്റർ താങ്കൾ ഒരുപാട് മുൻപോട്ട് പോയിരിക്കുന്നു” എന്റെ തലച്ചോർ മൈരൻ എന്നെ ഓർമിപ്പിച്ചു
“എത്ര ദൂരം”
“സരയു മാം ആരാണെന്നു പറഞ്ഞു തുടങ്ങിയ നീ ഇപ്പോൾ അഞ്ജലിയുടെ കുണ്ടിയിലെ മൈരിന്റെ കണക്കെടുക്കുവാ”
“ആണോ? ഓഹ് മൈ ഗോഡ്.” ഓക്കെ കമിങ് ടു ദി പോയിന്റ്. സരയു മാം ആയിടെ വന്ന മലയാളം ഗസ്റ്റ് ലക്ച്ചർ ആയിരുന്നു. ഞാനും അഞ്ജലിയും പോകുന്ന ബസിൽ ആയിരുന്നു ടീച്ചറും. നാലാമത്തെ സ്റ്റോപ്പിൽ ഇറങ്ങി ടീച്ചർ വേറെ ബസ് കയറുമായിരുന്നു. ഞാനും അഞ്ജലിയും ഒരുമിച്ചായിരുന്നു യാത്രയും ലഞ്ചും എല്ലാം. ഒരു ടീനേജ് പ്രണയം എന്നു വിളിക്കാമോ എന്നറിയില്ല. അതൊരു ഓണക്കാലമായിരുന്നു. കോളേജിലെ അത്തപ്പൂ മത്സരം. എല്ലാ പെണ്കുട്ടികളും ടീച്ചേഴ്സും നേരിയ സാരി ആയിരുന്നു വേഷം. ആണുങ്ങൾ എല്ലാം മുണ്ടും ഷർട്ടും. ഡിപാർട്മെന്റ് അനുസരിച്ച് ഷർട്ടിന്റെ കളർ മാറും. ഞാൻ ഫുൾ ടൈം അഞ്ജലിയോട് കത്തി വച്ച് ഇരിപ്പായിരുന്നു. പോകാൻ നേരം അഞ്ജലി എന്നെ ക്ലാസ് റൂമിലേക് വിളിച്ചു.
“അഡ മോനെ കളി സെറ്റ്” എന്നും കരുതി പോയതായിരുന്നു. പക്ഷെ അവൾ എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു കളഞ്ഞു. ഒരു ചെറിയ വെള്ളി ചെപ്പ് എന്നെ അവൾ ഏല്പിച്ചു. എന്നിട്ട് എന്റെ കൈകൾ കോർത്തു പിടിച്ചു.
എന്റെ ശ്വാസം വളരെ വേഗതയിൽ ആയി.
അവൾ എന്റെ ദേഹത്തോട് ചേർന്നു നിന്നു. എന്റെ ചെവിയിൽ ചുണ്ടുകൾ അടുപ്പിച്ചു.
” ഇത് എന്റെ ഏക സമ്പാദ്യമാണ്. ഞാൻ നിന്റേതാകുമ്പോൾ എന്നെ അണിയിക്കാൻ”
ഞാൻ അത് തുറന്നു നോക്കി. ഒരു കുഞ്ഞ് മോതിരം. എന്റെ കണ്ണു നിറഞ്ഞു. ഇവളെയാണോ ഞാൻ കളിക്കുന്നതിനെ കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചത്. അഞ്ജലി എന്റെ അമ്മയാണ് പെങ്ങളാണ് ഭാര്യയാണ് എന്നോക്കെ എന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞു.”
അപ്പോഴാണ് എന്റെ ഫോണ് റിങ് ചെയ്തത്. ഞാൻ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു. പെട്ടെന്ന് ക്ലാസ്സിലേക്ക് സരയു മാം കയറി വന്നു. മാമിന്റെ വരവോട് അഞ്ജലി രണ്ടടി മാറി നിന്നു. ” “8921xxxxxx ഇത് നീരജിന്റെ നമ്പർ ആണോ? ”
“അതേ”
“ഠേ ” എന്റെ കരണം പുകഞ്ഞു. ചെവിയിൽ ഒരു ഗാനം കേട്ടോ “കിളികൾ പറന്നതോ പ്രണയം വിടർന്നതോ പുഴകൾ നിറഞ്ഞതോ കനവാണോ” എന്താ അവിടെ സംഭവിച്ചത് എന്ന് എനിക്ക് ഒരു പിടിയും കിട്ടിയില്ല.
“നിനക്ക് എന്റെ പാന്റിയുടെ നിറം അറിയണം അല്ലെടാ ?”
പെട്ടെന്ന് ബോധം തിരിച്ചെടുത്ത എന്റെ ഉള്ളിലെ ഷെർലക്ക് ഹോംസ് ഉണർന്നു. പാന്റിയുടെ നിറം ആണ് ചോദിച്ചതെങ്കിൽ ” ഓഹ് അജിത്ത് ലാൽ. എൻ നെൻപൻ. നായിന്റെ മോന് വേറെ ഫോൺ കണ്ടില്ല മാമിനെ വളക്കാൻ”
സീനിയേഴ്സിന്റെ വക പഞ്ഞിക്കിടൽ സമയത്തു ഒറ്റക്ക് നിന്ന് തല്ല് വാങ്ങിയവനാ. അപ്പൊ നാറ്റ കേസ് ആണെങ്കിലും എന്റെ ഉള്ളിലെ ട്രൂ ഫ്രണ്ട് ഉണർന്നു. ഞാൻ ആണ് ചെയ്തത് എന്ന കുറ്റബോധം വരുത്തി ഞാൻ നിന്നു.” പിന്നീട് ആണ് എനിക് സ്ഥലകാല ബോധം ശരിക്കും വന്നത്. “മൂഞ്ചി,അഞ്ചലി!” അവളുടെ മുന്നിൽ ഞാൻ ഒരു പരിപൂർണ്ണ കഴപ്പൻ ആയി മാറിയിരിക്കുന്നു. കണ്മുന്നിൽ കൊണ്ടു വച്ച പാല്പായസത്തിൽ പട്ടി നക്കി എന്നു പറഞ്ഞപോലായി. എല്ലാം കയ്യിൽ നിന്നു പോയി. സരയു മാം വിരൽ ഉയർത്തി അതാകണമെടാ പോലീസ് എന്ന ഭാവം വരുത്തി തിരികെ പോയി. ഞാൻ മെല്ലെ ക്ലസ്സിലേക്ക് നടന്നു. അതാ നിൽക്കുന്നു അജിത് ലാൽ. ‘ മിസ്റ്റർ അജിത് ഒന്നിങ്ങോട്ട് വരൂ. ” “എന്താ അളിയാ” കൊടുത്തു കരണം നോക്കി ഒന്ന്. ” നായിന്റെ മോനെ നിനക്ക് കഴപ്പ് തീർക്കാൻ എന്റെ ഫോണ് ആണോ കിട്ടിയത്” “അത് പിന്നെ അളിയാ ഞാൻ ആ സമയത്ത്‌ വേറൊന്നും ഓർത്തില്ല.” “ദേ അളിയാ എന്നു വിളിച്ച നാവ് കൊണ്ട് വളിയാ എന്നു വിളിപ്പിക്കരുത്” എനിക്ക് അങ്ങോട്ട് മൂത്ത് കയറി.
” പോട്ടളിയ വാ കാന്റീനിൽ നിന്ന് ബിരിയാണി വാങ്ങി തരാം”
“എനിക്കെങ്ങും വേണ്ട”
“ചുമ്മാ വാടാ ഒരെണ്ണം കൂടുതൽ വാങ്ങി ശരി ആക്കാം” എന്റെ വീക്ക്നെസ്. ഞാൻ തോൽവി സമ്മതിച്ചു.
അതിനു ശേഷം. ഒരു പെണ്ണു പോലും കോളേജിൽ എനിക്ക് വളഞ്ഞിട്ടില്ല. അത്രക്കുണ്ടല്ലോ പേരുദോഷം. ആ സംഭവം എന്തോ സരയു മാം പ്രിൻസിയോട് പരാത്തിപ്പെട്ടില്ല. പിന്നെ അവർക്ക് മുഖം കൊടുക്കാൻ തന്നെ എനിക്ക് എന്തോ പോലെ ആയിരുന്നു.”
കോളേജ് ലൈഫിന് ശേഷം ഇന്നാണ് ആദ്യമായി അവരെ കാണുന്നത്. ഈ പ്രതികരണം സ്വാഭാവികം മാത്രം. പക്ഷെ എനിക്ക് തിരികെ പോകാൻ കഴിയുമായിരുന്നില്ല. പോയാൽ കാര്യ കാരണ സഹിതം വീട്ടിൽ അറിയും. ഇനി ഒരു വഴിയേ ഉള്ളു. സത്യത്തിന്റെ വഴി. വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും അതാണ് എന്റെ മുന്നിൽ ഉള്ള ഏക ചാൻസ്. ഇനിയിപ്പോ സത്യം മറച്ച് വച്ച് ആരെയും രക്ഷിക്കുകയും വേണ്ട.
“മാം” ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ വിളിച്ചു “എന്താ” ഒരു വല്ലാത്ത എന്താ ആയിരുന്നു. വിളിക്കണ്ടായിരുന്നു എന്നു തോന്നിപ്പോയി. “ദയവു ചെയ്ത് ഞാൻ പറയുന്നത് വിശ്വസിക്കണം. അന്ന് മാമിനെ ഫോണിൽ വിളിച്ചത് ഞാനല്ല. എന്റെ ഫോണിൽ നിന്ന് അജിത് ലാൽ ആണ്. അവൻ എനിക്ക് വേണ്ടി ചെയ്ത് തന്ന ഉപകാരങ്ങൾ കാരണം ഞാൻ അത് ഏറ്റെടുത്തു എന്ന ഒരു കുറ്റം മാത്രമേ ഞാൻ ചെയ്തിട്ടുള്ളൂ.” ഒരു വിധം ഞാൻ പറഞ്ഞൊപ്പിച്ചു.
“എല്ല വഷളന്മാർക്കും പറയാൻ ഓരോ ന്യായങ്ങൾ കാണും. നീരജ് ഇവിടെ നിക്കണ്ട. എനിക്ക് തന്നെ വിശ്വാസം ഇല്ല.” എന്റെ പ്രതീക്ഷകൾ തകർത്ത മറുപടി. എന്തു ചെയ്യും എന്ന് ഒരു പിടീം കിട്ടുന്നില്ല. എന്നാലും ധൈര്യം വീണ്ടെടുത്ത് ഞാൻ പറഞ്ഞു.
“ശരി മാം. ഞാൻ പോകുന്നു. ഒരു ഉപകാരം ചെയ്യണം. ദയവ് ചെയ്ത എന്റെ അളിയൻ എന്നെ മടക്കി അയക്കാൻ കാരണം അറിയരുത്. ചെയ്യാത്ത തെറ്റിന് ഇനിയും പഴി കേൾക്കാൻ വയ്യാഞ്ഞിട്ട.” എന്റെ തൊണ്ട വല്ലാതെ ഇടറി. കണ്ണുകൾ നനഞ്ഞു. ആത്മാർഥമായി ആയിരുന്നു ഞാൻ അത് പറഞ്ഞത്. തിരികെ പോകാൻ നേരം സരയു മാം പറഞ്ഞു “വരു ഞാൻ സ്റ്റോപ്പിൽ ഡ്രോപ്പ് ചെയ്യാം.”
പറഞ്ഞു വിടുന്നതും പോരാതെ അവരുടെ മൂഞ്ചിയ സിമ്പതി. പക്ഷെ പുറത്തു വന്നത് മറ്റൊരു വാചകം ആയിരുന്നു. “വേണ്ട മാം ഞാൻ പൊയ്കോളം”
“മര്യാദക്ക് കയറാൻ നോക്ക്. വന്ന വഴി തിരികെ പോകാൻ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്” അതൊരു ആജ്ഞ ആയിരുന്നു.
പിന്നെ ഞാൻ കൂടുതൽ ഒന്നും പറയാൻ നിന്നില്ല. കാറിൽ കയറി ഇരുന്നു. വണ്ടി മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. മാം ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല എന്നു കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ തന്നെ ആ മൗനം ഭഞ്ജിച്ചു. “മാം ഒന്നും പറയില്ലെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിച്ചോട്ടെ”
നോ മറുപടി
ഒരു രണ്ടു മിനുട്ടിന്നുശേഷം മാം പറഞ്ഞു. ” നീ തൽകാലം പോകണ്ട.”
“ങേ” ഒരു ഞെട്ടൽ എന്നതിലുപരി ആശ്വാസം ആയിരുന്നു എനിക്ക്.
” ഞാൻ പോകണ്ടേ” ഒന്നുറപ്പിക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ പിന്നേം ചോദിച്ചു.
“ചെയ്ത പാപങ്ങൾക്ക് ശിക്ഷ അനുഭവിക്കാതെ അങ്ങനെ പോയാലോ!!” മാം ഗൗരവം വിട്ടില്ല.
“ചെയ്ത പാപങ്ങൾക്കല്ലേ മാം ശിക്ഷ അനുഭവിക്കാൻ പറ്റൂ. ചെയ്യാൻ പോകുന്ന പാപങ്ങൾക് പറ്റില്ലലോ..” ഞാൻ പറഞ്ഞത് അല്പം ഉറച്ചായി പോയി.
“ഓഹോ, നിനക്ക് ചെയ്തതൊന്നും പോരെ?” ഗൗരവം ആണോ… അതു പറഞ്ഞപ്പോൾ ചുണ്ടിന്റെ ഏതോ കോണിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വന്നില്ലേ? ആഹ് എന്തു മൈരെങ്കിലും ആകട്ടെ. എന്റെ ജോലി നോക്കി ഇരിക്കുന്നതാണ് തൽകാലം എനിക്ക് നല്ലത്. ഞാൻ എന്റെ ഉള്ളിലെ കോഴിയെ അടക്കി നിർത്തി.
“ഇതെങ്ങോട്ടാ പോകുന്നത് എന്ന് വല്ലോം അറിയോ?” മാം ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല മാം. എങ്ങോട്ടാ?”
“ഇനി നീ സ്ഥിരം പോകേണ്ട സ്ഥലങ്ങളാണ്. അച്ഛനിവിടെ പതിമൂന്ന് കടകൾ ഉണ്ട്. അതിന്റ വാടക വാങ്ങേണ്ട ദിവസമാണ്. പേടിക്കണ്ട, എല്ലാവരും നല്ലവരാണ്. വാടകക്ക് വേണ്ടി നീ കഷ്ടപ്പെടേണ്ട.”
“ഒക്കെ മാം.” ഇനി അല്ലെങ്കിലും ഈ വദൂരി പറയുംപോലെ കെട്ടല്ലേ പറ്റൂ.
“നീരജ്, നിന്റെ മാം വിളി ഒന്നു നിർത്തൂ. ഇതൊരു നാട്ടിൻപുരമാണ്. ഇവിടുത്തുകർ ഇതൊന്നും കേട്ട് ശീലിച്ചിട്ടില്ല. അവർ നിന്റെ മാം വിളി കേട്ടാൽ ഞാൻ ഏതാണ്ട് അധോലോകം വല്ലോം ആണെന്ന് വിചാരിക്കും.” സരയു ചിരിച്ചു.
“പിന്നെ ഞാൻ എന്ത് വിളിക്കണം?”
“നീ തൽകാലം എന്നെ ചേച്ചി എന്നു വിളിച്ചാൽ മതി”
“ശരി ചേച്ചി.” ഞാനാ അവസരം അങ്ങ് ഉപയോഗിച്ചു. ഇനി ആൾക്കാരെ കാണുമ്പോൾ ചേച്ചി എന്നും അല്ലാത്തപ്പോൾ മാം എന്നും വിളിക്കാൻ പറഞ്ഞാലോ. അപ്പോഴാണ് സത്യത്തിൽ ഭയമില്ലാതെ ഞാൻ സരയുവിനെ ശ്രദ്ധിക്കുന്നത് അപ്സരസ് എന്നു പറഞ്ഞാൽ കുറഞ്ഞു പോകും. ചേച്ചി എന്നു വിളിക്കാനുള്ള പ്രായമേ വരൂ. കണ്ടാൽ ഇപ്പോഴും ഇരുപത്തിയെട്ടിൽ കൂടുതൽ പറയില്ല. ഇടതൂർന്ന മുടികൾ, കണ്ണുകൾ കാന്തങ്ങൾ എന്നു പറഞ്ഞാൽ പോര, ചെറിയ മൂക്കുകൾ, നേർത്ത പിങ്ക് നിറത്തിലുള്ള ചുണ്ടുകൾ, എന്റെ ഏകദേശം ഉയരം, സാരി ആയതിനാൽ എടുത്തു കാണിക്കുന്ന മാറിടങ്ങൾ, ഒതുങ്ങിയ അരക്കെട്ട്. ആ സാരിയും പെരുമാറ്റത്തിലുള്ള പക്വതയും ഇല്ലെങ്കിൽ അനിയത്തി എന്നു വിളിക്കാനുള്ള പ്രായമേ തോന്നു. നമ്മൾ ഒരു ചെറിയ ജംഗ്ഷനിൽ എത്തി. സരയു കാറിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി, കൂടെ ഞാനും. അവിടെ കുറെ പീടിക ഉണ്ടായിരുന്നു. അതെല്ലാം സരയുവിന്റെ അച്ഛന്റെയാണ്. അവിടെ നിന്നെല്ലാം വാടക മേടിക്കണം. അതിനാണ് ഇന്ന് വന്നത്. കടയിൽ ഉള്ളവരെല്ലാം വളരെ മാന്യന്മാർ ആണെന്ന് പെരുമാറ്റം കണ്ടപ്പോൾ തന്നെ മനസിലായി. വാടക മേടിക്കുന്ന കൂട്ടത്തിൽ എന്നെയും പരിചയപ്പെടുത്തി. ഇനി മുതൽ ഞാൻ ആകും മിക്കവാറും വരുന്നതെന്നും പറഞ്ഞു. നമ്മൾ തിരികെ വന്നു. തിരികെ വരുന്ന വഴി ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
“ദേ അതാണ് നിന്റെ മുറി. ബാഗും സാധനങ്ങളും അവിടെ വച്ചോളൂ. പിന്നെ കുറെ നടന്നും നിന്നും ഒക്കെ വിയർത്തതല്ലേ ഒന്നു ഫ്രഷ് ആയിക്കോ. റൂമിൽ ബാത്രൂം ഉണ്ട്. പിന്നെ പഴയ സ്വഭാവത്തിന് വല്ല സീൻ പിടിക്കാൻ ആണേൽ പടിഞ്ഞാറു ഭാഗത്ത് കുളിക്കടവ് ഉണ്ട്. പക്ഷെ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന സീൻ ഒന്നും ഉണ്ടാകില്ല കേട്ടോ.” സരയുവിന്റെ ശബ്ദം എന്നെ ഏതോ ലോകത്തു നിന്നും ഉണർത്തി. ഒരു പുച്ഛവും എന്നാൽ കുസൃതിയും നിറഞ്ഞ ചിരി ആയിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്ത്. പക്ഷെ ഇവിടെ തമാശ ആയി ചിരിച്ചു കളഞ്ഞാൽ എന്റെ പൗരുഷത്തിന് ഒരു വിലയും ഇല്ലാത്ത പോലാകും. പക്ഷെ പ്രതികരിക്കുന്നത് ആത്മഹത്യക്ക് തുല്യമാണ്.
“ശരി ചേച്ചി….” ഒരു വിഷാദഛായ കലർന്ന പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ച് ഞാൻ റൂമിലേക്ക് നടന്നു. അതേറ്റു. വല്ലാത്ത അമ്പരപ്പും എന്നാൽ കുറ്റബോധവും പെട്ടെന്ന് തന്നെ ആ മുഖത്ത് എനിക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. റൂമിൽ കയറുമ്പോഴും അവൾ എന്നെ തന്നെ നോക്കി നിൽക്കുകയായിരുന്നു. “അന്താടാ നോക്കുന്നെ” എന്ന ഭാവത്തിൽ ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി വാതിൽ അടച്ചു.
തുടരണോ…..?