“നീ എപ്പോഴാ ഇറങ്ങുന്നത്?”
“എപ്പോ ഇറങ്ങിയാലും ബസ്സ് വരുമ്പോൾ അല്ലേ പോകാൻ പറ്റൂ.”
“മ്മ്…അത് ശരിയാ…”
“ചേച്ചിക്ക് ശനിയാഴ്ചകളിൽ രണ്ട് മണി വരെയല്ലെ ഡ്യൂട്ടി ഉള്ളൂ…അപ്പോ ബസ്സ് വരുന്നവരെ എവിടെ ഇരിക്കും?”
“എവിടെ ഇരിക്കാൻ…ഞാൻ നാല് മണിക്ക് തന്നെ ഇറങ്ങൂ…നേരത്തെ ഇറങ്ങിയിട്ടും എന്താ പ്രയോജനം നീ പറഞ്ഞതുപോലെ…”
“ആഹാ…അതെന്തൊരു കഷ്ട്ടമാ അല്ലേ…”
“മ്മ്…പിന്നെ അധികം ദൂരെ ഒന്നും അല്ലല്ലോ എന്നും വീട്ടിൽ പോയി വരാൻ പറ്റുന്നകൊണ്ടാണ് ഇവിടെ തന്നെ നിൽക്കുന്നത്…കുറച്ചൂടി അടുത്തോട്ട് വല്ലോം കിട്ടുവാണേൽ നോക്കണം…”
“എൻ്റെ ചേച്ചീ ചതിക്കല്ലേ…എന്തായാലും ഉടനെ ഒന്നും അത് നോക്കണ്ട…”
“അതെന്താ?”
“ചേച്ചി പോയാൽ പിന്നേ ഞാൻ ഒറ്റക്ക് എങ്ങനാ…”
“അതിന് ഞാൻ പോയാൽ വേറെ ആള് വരില്ലേ പിന്നെ നീ എങ്ങനെയാ ഒറ്റക്ക് ആവുന്നത്?”
“അതിന് ചേച്ചിയെ പോലെ ആവില്ലല്ലോ പകരം വരുന്ന ആള്…”
“അതെന്തിനാ എന്നെ പോലെ ആവുന്നത്?”
“ഒരാഴ്ചകൊണ്ട് തന്നെ ചേച്ചിയോട് വല്ലാത്ത അടുപ്പം ആയിപ്പോയി…എൻ്റെ സ്വന്തം ചേച്ചിയെ പോലെ തന്നെ അല്ലേ ചേച്ചി എന്നോട് പെരുമാറുന്നത്…അതുകൊണ്ട് ചേച്ചി പോയാൽ എന്തായാലും അതെനിക്ക് സങ്കടം ആകും…”
“എനിക്കും അങ്ങനെ തന്നെ ആടാ ഇപ്പോ…ഈ ചുരുങ്ങിയ സമയം കൊണ്ട് തന്നെ ഞാനും നിന്നോട് അടുത്തുപോയി…നീ ഇവിടെ ഉള്ളതാ ഇപ്പോ എനിക്ക് ഇങ്ങോട്ടേക്ക് വരാനുള്ള ഏക ആശ്വാസം…”
“അപ്പോ പിന്നെ ഉടനെ ഒന്നും എന്തായാലും പോകണ്ടാ കേട്ടല്ലോ…”
“ഹഹ…ഇല്ലാ…”
“പിന്നെ ഇന്ന് രണ്ട് മണി വരെ ഇരുന്നാൽ മതി കേട്ടോ ഇവിടെ…”
“എന്നിട്ട് എവിടെ പോകാനാ?”
“എൻ്റെ കൂടെ പോരെ…”
“എങ്ങോട്ട്?”
“വീട്ടിലേക്ക്…എന്നിട്ട് നമ്മൾക്ക് അവിടുന്നൊരുമിച്ച് പോകാം…”
“അത് വേണോടാ?”
“എന്താ…ചേച്ചിക്ക് എന്നെ പേടിയുണ്ടോ?”
“പോ അവിടുന്ന്…അങ്ങനെ ഞാൻ പറഞ്ഞോ…”
ലിയയുടെ മുഖം വാടി. അത് ആര്യനും മനസ്സിലായി.
“ഓ…ഞാൻ വെറുതെ പറഞ്ഞതാ മുഖം വാടണ്ടാ…”
“മ്മ്…”
“ഗും…”
“പോടാ…ഹഹ…”
“വരുവല്ലേ അപ്പോൾ…”
“ആരേലും കണ്ടാൽ എന്ത് വിചാരിക്കും…”
“എന്ത് വിചാരിക്കാൻ…”
“ഏയ് ഒന്നുമില്ല…”
“ചേച്ചിടെ പേടി എനിക്ക് മനസ്സിലായി…ഞാൻ നിർബന്ധിക്കില്ലാ…വരാൻ ഓക്കെ ആണെങ്കിൽ പോരെ…അല്ലേൽ ഇവിടെ ഒറ്റക്കിരുന്നു വിയർത്തോ…”
“ഞാൻ വരാം…”
“ഹാ അത്രേയുള്ളൂ…”
വീണ്ടും കുറച്ച് നേരം കൂടി അവർ സംസാരിച്ച ശേഷം ആര്യൻ എഴുന്നേറ്റ് ഊണ് കഴിക്കാൻ പോയി…ഊണ് കഴിച്ചു തിരികെ വന്ന ശേഷം അവൻ രണ്ട് മണി ആയപ്പോഴേക്കും ഓഫീസ് പൂട്ടി ലിയയേം കൂട്ടി വീട്ടിലേക്ക് പോയി.
വാതിൽ തുറന്ന ശേഷം ആര്യൻ കൈ വിടർത്തി കാണിച്ച് “വന്നാലും…” എന്ന് പറഞ്ഞ് ലിയയെ അകത്തേക്ക് ആനയിച്ചു. അവൾക്ക് ഒരുതരത്തിലുമുള്ള ബുദ്ധിമുട്ടും തോന്നേണ്ട എന്ന് കരുതി അവൻ വാതിൽ അടച്ചില്ല.
ലിയയെ ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ ഇരുത്തിയ ശേഷം ആര്യൻ മുറിയിലേക്ക് പോയി അവൻ്റെ തോൾ സഞ്ചി ഊരി വച്ചു. എന്നിട്ട് തിരികെ വന്ന് അവളുടെ ഒപ്പം കസേരയിൽ ഇരുന്നു.
അവർ പരസ്പരം കുറേ കാര്യങ്ങൾ സംസാരിച്ചു. ലിയക്ക് അവൻ്റെ കൂടെ ആ വീട്ടിൽ ഇരിക്കുന്നതിന് യാതൊരു വിധ ബുദ്ധിമുട്ടും അനുഭവപ്പെട്ടില്ല. അവനോട് ഓരോ നിമിഷവും സംസാരിക്കുമ്പോൾ അവൾ അവനിലേക്ക് കൂടുതൽ കൂടുതൽ അടുക്കുക മാത്രം ആണ് ചെയ്തത്.
ഏകദേശം ഒരു മണിക്കൂറിനു ശേഷം ആര്യൻ എഴുന്നേറ്റ് ചായ ഇടാം എന്നു പറഞ്ഞ് അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. അവൻ്റെ പിന്നാലെ തന്നെ ലിയയും ചെന്നു. അവൻ ചായ തിളപ്പിച്ച ശേഷം അത് രണ്ട് ഗ്ലാസുകളിലേക്ക് പകർന്നു.
“ഇങ്ങു വാ…ഇവിടിരുന്ന് കുടിക്കാം.” അവൻ ഹാളിലേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് ലിയയോട് പറഞ്ഞു.
ലിയ അവനൊപ്പം നടന്ന് ഡൈനിങ് ടേബിളിൽ തന്നെ പോയി ഇരുന്നു.
“ദാ കുടിച്ചിട്ട് എങ്ങനെയുണ്ടെന്ന് പറ…”
“കുടിച്ചോട്ടെ വയറിന് പ്രശ്നം ഒന്നും വരില്ലല്ലോ അല്ലേ…” ലിയ തമാശ രീതിയിൽ പറഞ്ഞു.
“അങ്ങനെ വയറിന് എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നം വന്നാൽ ഞാൻ തന്നെ കോരിക്കോളാം പോരെ…ചേച്ചി ധൈര്യമായിട്ട് കുടിച്ചോ…”
“അയ്യേ…പോ എണീച്ച്…”
“അല്ലാതെ പിന്നെ ഞാൻ എന്നാ പറയാനാ…ഹഹഹ…”
“വൃത്തികേട് പറഞ്ഞിട്ട് ഇരുന്ന് കിണിക്കുന്നത് നോക്ക്…”
“എന്നെക്കൊണ്ട് പറയിപ്പിച്ചിട്ട്…കുടിച്ചെ അങ്ങോട്ട്…”
“മ്മ്…”
ലിയ മേശയിൽ നിന്നും ഗ്ലാസ്സ് എടുത്ത് അവൻ ഉണ്ടാക്കിയ ചായയിലേക്ക് പതിയെ അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ ചേർത്ത് അത് നുകർന്നു. ഒരു കവിൾ കുടിച്ചപ്പോൾ തന്നെ അവൻ എന്തുകൊണ്ടാണ് ഇത്ര കോൺഫിഡൻസോട് കൂടി തന്നോട് കുടിക്കാൻ പറഞ്ഞതെന്ന് അവൾക്ക് വ്യക്തമായി. അത്രയ്ക്കും നന്നായിരുന്നു അത്.
ലിയയുടെ മുഖത്ത് നിന്ന് തന്നെ അവൾക്ക് ചായ ഇഷ്ട്ടമായി എന്ന് ആര്യന് മനസ്സിലായെങ്കിലും അവൻ അത് അവളുടെ വായിൽ നിന്നും കേൾക്കാൻ കൊതിച്ചു.
“എങ്ങനെയുണ്ട്?”
“കൊള്ളാം…നന്നായിട്ടുണ്ട്…”
“കണ്ടോ ഞാൻ അപ്പോഴേ പറഞ്ഞില്ലേ ധൈര്യമായിട്ട് കുടിച്ചോളാൻ…”
“ചായ അല്ലാതെ നീ എന്തൊക്കെ ഉണ്ടാക്കും…”
“എന്താ ഇനി എന്നും വരാൻ ആണോ…”
“വന്നാൽ എന്താ തരില്ലേ…”
“ഓ…സന്തോഷമേ ഉള്ളൂ…”
“മ്മ്…പറ…”
“ഞാൻ അത്യാവശം എല്ലാം ഉണ്ടാക്കും ചേച്ചി…അമ്മയുടെ കൂടെ നിന്നു പഠിച്ചതാ പാചകം…ചേച്ചിക്ക് എന്താ വേണ്ടതെന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതി ഞാൻ ഉണ്ടാക്കി തരാം പോരെ…”
“മ്മ് മതി…”
“ഹാ…ഹഹ…”
“നീ ഡ്രസ്സ് മാറുന്നില്ലേ?”
“മ്മ്…മാറണം…ചേച്ചി ചായ കുടിക്ക് ഗ്ലാസ്സ് കഴുകി വെച്ചിട്ട് പോയി മാറാം…”
“അത് ഞാൻ കഴുകി വച്ചോളാം നീ പോയ് റെഡി ആവാൻ നോക്ക് സമയം മൂന്നര കഴിഞ്ഞു.”
“ഹാ ശരി…”
ആര്യൻ അവൻ്റെ യൂണിഫോം ഊരി ഒരു കവറിലാക്കി ബാഗിലേക്ക് വെച്ച ശേഷം വസ്ത്രം ധരിച്ച് വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
“ഇതാണോ നിൻ്റെ മുറി?” അവനരികിലേക്ക് വന്നുകൊണ്ട് ലിയ ചോദിച്ചു.
“അതേ…”
“ഞാൻ കയറിക്കോട്ടെ അകത്തേക്ക്?”
“അതിനെന്താ ചേച്ചി വാ…” ആര്യൻ അവൾക്ക് വഴിയൊരുക്കി.
“പുസ്തകം എല്ലാം നീ വായിച്ചതാണോ?”
മേശപ്പുറത്തിരുന്ന പുസ്തകങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി ആയിരുന്നു ലിയയുടെ ചോദ്യം.
“വായിച്ചതും വായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതും വായിക്കാനുള്ളതും…”
“ആഹാ…”
ലിയ അവിടെ ഇരിക്കുന്ന ചില പുസ്തകങ്ങൾ എടുത്ത് വെറുതെ മറിച്ച് നോക്കിയും പേര് നോക്കിയും അവിടെ തന്നെ വച്ചു.
“ചേച്ചി വായിക്കുമോ?”
“ഏയ് ആ ശീലമില്ല…”
“തുടങ്ങിക്കൂടെ…നമ്മൾ ഒറ്റപ്പെട്ടു എന്ന് തോന്നുന്ന വേളകളിൽ അവ നമ്മുക്ക് നൽകുന്ന ആശ്വാസം ചെറുതൊന്നുമല്ല…”
ലിയ അവനെ ഒന്ന് നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“നീ ഒറ്റപ്പെട്ടു എന്ന് തോന്നുമ്പോൾ ആണോ വായിക്കുന്നത്…?”
“ആദ്യം അങ്ങനെ ആയിരുന്നു തുടങ്ങിയത്…പിന്നെ പിന്നെ അതൊരു ശീലം ആയി…ആ ശീലം ഞാൻ ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയതിൽ പിന്നെ എന്താണ് ഒറ്റപ്പെടൽ എന്ന് ഇതുവരെ എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ല…”
അവൾ അതിനും ഒരു പുഞ്ചിരി മാത്രം മറുപടിയായി നൽകി.
“ഇറങ്ങാം നമ്മൾക്ക്…”
“മ്മ്…”
ആര്യൻ അവൻ്റെ ബാഗ് തോളിൽ തൂക്കി ലിയയുടെ ഒപ്പം പുറത്തേക്കിറങ്ങി വാതിൽ പൂട്ടി. സൈക്കിൾ എടുത്ത് മോളി ചേട്ടത്തിയുടെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടുപോയി വച്ച ശേഷം ആര്യൻ കോളിംഗ് ബെൽ അമർത്തി.
“ആഹാ…ഇതെവിടേക്കാ ബാഗൊക്കെ തൂക്കി?” വാതിൽ തുറന്നു വന്ന മോളി ആര്യനെ നോക്കി ചോദിച്ചു.
“ഞാൻ നാട്ടിൽ പോകുവാണ് ചേട്ടത്തി…സൈക്കിൾ ഇവിടെ വെച്ചിട്ടുണ്ട് കേട്ടോ…കുഴപ്പമില്ലല്ലോ…”
“എന്ത് കുഴപ്പം…അവിടെ ഇരുന്നോട്ടെ…”
“തോമാച്ചനോട് പറഞ്ഞേക്ക് കേട്ടോ…”
“ഹാ പറഞ്ഞേക്കാം…ആര്യൻ പോയിട്ട് എന്ന് വരും…”
“മിക്കവാറും നാളെ എത്തും അല്ലെങ്കിൽ മറ്റന്നാൾ രാവിലെ…”
“മ്മ്…ശരി…”
“എങ്കിൽ പോട്ടെ ചേട്ടത്തി…”
“അതേ ആര്യാ…ഒന്ന് അകത്തേക്ക് വരുമോ?”
“എന്താ ചേട്ടത്തി?”
“വാ പറയാം…” എന്ന് പറഞ്ഞുകൊണ്ട് മോളി അകത്തേക്ക് കയറി.
ആര്യൻ അവൻ്റെ വാച്ചിലേക്കും ഗേറ്റിന് പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന ലിയയേയും മാറി മാറി നോക്കിയിട്ട് ചെരുപ്പൂരി അകത്തേക്ക് കയറി.
“ചേട്ടത്തീ…” അകത്തേക്ക് കയറിയ ആര്യൻ മോളിയെ ഹാളിൽ കാണാഞ്ഞിട്ട് വിളിച്ചു.
“ഇവിടെ റൂമിൽ ഉണ്ട് ആര്യാ…ഇങ്ങോട്ട് പോരെ…”
ആര്യൻ മടിച്ച് മടിച്ച് റൂമിലേക്ക് ചെന്നു. മോളി തിരിഞ്ഞ് നിൽക്കുകയാണ്. അവൻ എന്തായിരിക്കും ചേട്ടത്തിയുടെ മനസ്സിൽ എന്ന് ആലോചിച്ച് അവരുടെ അരികിലേക്ക് ചെന്നു. പെട്ടെന്ന് മോളി തിരിഞ്ഞ് അവനെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവൻ്റെ വലതുകൈ പിടിച്ചുയർത്തി.
“ദാ ഇത് വച്ചോളൂ…”
“എന്താ ചേട്ടത്തി ഇത്?” തൻ്റെ കൈയിൽ മോളി വച്ച് തന്ന അഞ്ഞൂറിൻ്റെ രണ്ട് നോട്ടുകൾ നോക്കി ആര്യൻ ചോദിച്ചു.
“ഒരു വഴിക്ക് പോകുകയല്ലെ ഇരിക്കട്ടെ ആവശ്യങ്ങൾ കാണും…”
“വേണ്ട ചേട്ടത്തി…ഇതിൻ്റെയൊന്നും ആവശ്യമില്ല…”
“വേണം…ആവശ്യം വരും…എൻ്റെ ഒരു സന്തോഷത്തിനെങ്കിലും ഇത് വാങ്ങിയേ പറ്റൂ…”
“ചേട്ടത്തീ…അത്…”
“ഒന്നും പറയണ്ട…ഇതിനെ മറ്റൊരു തരത്തിലും ഉള്ള എൻ്റെ ആവശ്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ആണെന്ന് കരുതരുത്…സ്വന്തം ചേട്ടത്തിയാ തരുന്നതെന്ന് കരുതിയാൽ മതി…”
“മ്മ്…” ആര്യൻ ആ നോട്ടുകൾ കൈയിൽ ചുരുട്ടി മുറിക്ക് പുറത്തേക്ക് നടന്നു.
പെട്ടെന്ന് അവൻ ഒന്ന് നിന്ന ശേഷം തിരികെ വന്നു മോളിയുടെ നെറുകയിൽ ഒരു ചുംബനം നൽകി. മോളിയും അവൻ്റെ നെറുകയിൽ തിരിച്ചും ഒരു ചുംബനം കൊടുത്തിട്ട് അവനോട് “പോയിട്ട് വാ…” എന്ന് പറഞ്ഞ് യാത്രയാക്കി.
ആര്യൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി ലിയയുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നു.
“എവിടെയായിരുന്നു?”
“ചേട്ടത്തി ഒരു കാര്യം പറയാൻ വേണ്ടി വിളിച്ചതാ…”
“നിൻ്റെ കണ്ണെന്താ കലങ്ങിയിരിക്കുന്നത്?”
“എന്തോ പൊടി വീണെന്ന് തോന്നുന്നു…”
“എവിടെ നോക്കട്ടെ…”
ലിയ അവൻ്റെ കണ്ണുകൾക്ക് താഴെ കൈ പിടിച്ചുകൊണ്ട് നോക്കി.
“ഏയ് ഒന്നും കാണാനില്ല…” അവൾ ഇരുകണ്ണുകളിലും നോക്കിയ ശേഷം പറഞ്ഞു.
“പോയി കാണും…ഇപ്പോ കുഴപ്പമില്ല…”
“മ്മ്…വാ എങ്കിൽ…”
“ഒരിടത്ത് കൂടെ കയറാൻ ഉണ്ട്…”
“എവിടെ?”
“ശാലിനി ചേച്ചിയുടെ വീട്ടിൽ…”
“എന്നാൽ വേഗം വാ…”
അവർ ശാലിനിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു. വീടിന് മുന്നിലെത്തിയ ശേഷം ആര്യൻ അകത്തേക്ക് കയറി. ലിയ ഗേറ്റിൽ തന്നെ നിന്നു.
ആര്യൻ ബെൽ അടിച്ചപ്പോൾ അമ്മ ഇറങ്ങി വന്നു.
“ആഹാ മോനോ…വാ മോനെ കയറി ഇരിക്ക്…”
“ഇല്ലമ്മെ…ഞാൻ നാട്ടിൽ വരെ ഒന്ന് പോകുവാ…ഒന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോകാൻ വേണ്ടി കയറിയതാണ്…”
“ആണോ…അത് ശരി…ഞാൻ മോളെ വിളിക്കാം.”
“ശാലിനീ…” അമ്മ അകത്തേക്ക് കയറി വിളിച്ചു.
“ദാ അമ്മേ വരുന്നു…” ശാലിനി അകത്ത് നിന്നും വിളിച്ച് പറഞ്ഞത് ആര്യൻ കേട്ടു.
ഉടനെ തന്നെ ശാലിനിയും അമ്മൂട്ടിയും കൂടി വെളിയിലേക്ക് വന്നു.
“ഹാ…നീ നേരത്തേ ഇറങ്ങിയോ?”
“നടക്കുവാ അതുകൊണ്ട് കുറച്ച് നേരത്തെ ഇറങ്ങി…”
“ചേട്ടൻ പോവാ…?” അമ്മൂൻ്റെ ആയിരുന്നു ചോദ്യം.
“ചേട്ടൻ ഒന്ന് വീട് വരെ പോയിട്ട് പെട്ടെന്ന് വരാട്ടോ…”
“ഹമ്മ്…”
“വരുമ്പോ അമ്മൂട്ടിക്ക് എന്താ വാങ്ങിക്കൊണ്ട് വരേണ്ടത്…?”
“മിഠായി…”
“കൊണ്ടുവരാട്ടോ…”
“മ്മ്…”
“എങ്കിൽ ഞാൻ പോയിട്ട് വരാം ചേച്ചീ…”
“ശരിയടാ…അമ്മയോട് ഞങ്ങളെപ്പറ്റിയൊക്കെ പറയണം…അന്വേഷിച്ചൂന്നും പറഞ്ഞേക്ക്…”
“അത് പിന്നെ പ്രത്യേകം പറയണോ ചേച്ചീ…അമ്മേ ഇറങ്ങുവാ എങ്കിൽ…”
“ശരി മോനെ…സൂക്ഷിച്ച് പോയിട്ട് വാ…”
ആര്യൻ അവരോട് എല്ലാവരോടും യാത്ര പറഞ്ഞ് അവിടുന്നും ഇറങ്ങി. പോകുന്ന വഴിയിൽ കണ്ടാൽ അറിയാവുന്ന രണ്ട് മൂന്ന് ആളുകൾ കൂടി അവനോട് സംസാരിക്കുകയും പോയിട്ട് വരാനും ഒക്കെ പറയുന്നത് ലിയ നോക്കി നിന്നു. തനിക്ക് മാത്രമല്ല ഈ നാട്ടിൽ അവനോട് ഇടപഴുകിയിട്ടുള്ള എല്ലാവർക്കും തന്നെ അവനെ വലിയ കാര്യവും സ്നേഹവും ആണെന്ന സത്യം ലിയ മനസ്സിലാക്കി.
അവർ നാലേകാലോടു കൂടി ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിൽ എത്തി. ലിയയെ ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിർത്തിയിട്ട് അവൻ കുട്ടച്ചൻ്റെ കടയിലേക്ക് നടന്നു.
കടയിലേക്ക് കയറി കുട്ടച്ചനോടും അവൻ നാട്ടിൽ പോകുവാണെന്ന വിവരം പറഞ്ഞു. ശേഷം പുറകിലൂടെ ചെന്ന് അടുക്കള വഴി കയറി ചന്ദ്രികയോടും അവൻ യാത്ര പറഞ്ഞു.
പോകുന്നതിന് മുൻപ് ചന്ദ്രിക ഒരു പൊതി എടുത്ത് അവൻ്റെ കൈയിൽ കൊടുത്തിട്ട് ഇത് വച്ചോളാൻ പറഞ്ഞു.
“എന്താ ചേച്ചി ഇത്…”
“കുറച്ച് പഴംപൊരിയും ഉഴുന്നുവടയും…”
“എന്തിനാ ചേച്ചി ഇതൊക്കെ?”
“ഇരിക്കട്ടെ കുറേ ദൂരം യാത്ര ചെയ്യാൻ ഉള്ളതല്ലേ എപ്പോഴാ ഇനി ചെല്ലുക എന്ന് വച്ചാ…”
“മ്മ്…” അവൻ അവളെ ഒന്ന് വശം ചേർത്ത് കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.
“പോയിട്ട് വാ…” ചന്ദ്രിക അവൻ്റെ കവിളിൽ ഒരു ഉമ്മ കൊടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
ആര്യൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ ഇത്രയൊക്കെ തന്നെ ഇവർ സ്നേഹിക്കാനും കരുതാനും താൻ ഇവർക്ക് വേണ്ടി എന്താണ് ഈ ഒരു ആഴ്ച കൊണ്ട് ചെയ്തത് എന്ന ചോദ്യം അവൻ്റെ മനസ്സിലും ഉടലെടുത്തു. എല്ലാവരുടെയും സ്നേഹം മനസ്സിൽ നിറച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ബസ്സ് വന്നപ്പോൾ അവിടെ നിന്നും വണ്ടി കയറി.
ലിയയും ആര്യനും ഒരു സീറ്റിൽ തന്നെ ഇരുന്നു. ആര്യൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ട ലിയ അവനോട് ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“എന്ത് പറ്റി നിനക്ക്?”
“ഏയ് ഒന്നുമില്ല ചേച്ചി…”
“വീട്ടിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുന്ന വരെ കുഴപ്പം ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ലല്ലോ…”
“എനിക്ക് ഇപ്പോഴും കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ അതിന്…”
“എന്നിട്ടാണോ ഇങ്ങനെ ഇഞ്ചി കടിച്ച കുരങ്ങനെ പോലെ ഇരിക്കുന്നത്…?”
“ചേച്ചിക്ക് തോന്നുന്നതാവും…”
“നീ എപ്പോഴും തമാശ പറഞ്ഞും കളിച്ച് ചിരിച്ചും ഇരിക്കുന്നതുകൊണ്ടുള്ള പ്രശ്നം എന്താണെന്ന് നിനക്ക് അറിയാമോ?”
“എന്താ?”
“നീ പെട്ടെന്ന് സൈലൻ്റ് ആയാൽ നിനക്ക് എന്തോ സങ്കടം ഉണ്ടെന്ന് നിന്നെ അറിയാവുന്ന മറ്റുള്ളവർക്ക് പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലാകും…”
ആര്യൻ ലിയ പറഞ്ഞത് കേട്ട് അവൾ തന്നെ ഇത്രയൊക്കെ മനസ്സിലാക്കിയോ എന്ന് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.
“എന്താ പറ്റിയത്…? പറ…”
“ഏയ്…ഈ കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് തന്നെ നിങ്ങളൊക്കെ എന്നെ ഇത്രയും മനസ്സിലാക്കുകയും സ്നേഹിക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ഉണ്ടായ സന്തോഷം കൊണ്ടുള്ള ഒരു ചെറിയ സങ്കടം അത്രയേയുള്ളൂ…”
“ഈ കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾ കൊണ്ട് നിനക്ക് ഞങ്ങളോടൊക്കെ സ്നേഹം തോന്നിയില്ലേ…അപ്പോ പിന്നെ ഞങ്ങൾക്ക് തിരിച്ചും അത് തോന്നിക്കൂടെ…”
ആര്യൻ അതിന് മറുപടി ഒന്നും പറയാതെ ലിയയുടെ മടിയിലിരിക്കുന്ന അവളുടെ ഹാൻഡ്ബാഗിനു മുകളിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന കൈകളിൽ പതിയെ അവൻ്റെ വലതു കൈ വച്ച് ഒന്ന് അമർത്തിയ ശേഷം ഒന്ന് പുഞ്ചിരിക്കുക മാത്രം ചെയ്തു.
പെട്ടെന്ന് ആര്യൻ തൻ്റെ കൈകളിൽ അങ്ങനെ അമർത്തിയപ്പോൾ, അവൻ്റെ കൈയുടെ തണുപ്പ് അവളുടെ കൈയിലേക്ക് പടർന്നപ്പോൾ ലിയയിൽ അതൊരു ചെറിയ കുളിർമ അനുഭവപ്പെടുത്തി. അവൾ ആദ്യം ഒന്ന് മടിച്ചെങ്കിലും രണ്ടാമതൊന്ന് ആലോചിക്കാതെ അവളുടെ വലതുകൈ എടുത്ത് അവൻ്റെ കൈയുടെ മുകളിൽ വച്ചുകൊണ്ട് അവൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചിരിച്ചു. അവളുടെ വാക്കുകളും ആ പ്രവർത്തിയും ആര്യനിൽ ഒരൽപ്പം ആശ്വാസം ഉളവാക്കി.
“ഇവിടെ ടിക്കറ്റ്?” കണ്ടക്ടറുടെ ആ ചോദ്യം കേട്ടതും ലിയ പെട്ടെന്ന് അവളുടെ കൈകൾ അവൻ്റെ കൈയിൽ നിന്നും അടർത്തി മാറ്റി.
ആര്യൻ ഒരു ടൗൺ ബസ്സ് സ്റ്റാൻഡിലേക്കുള്ള ടിക്കറ്റ് എടുത്ത ശേഷം അതിൻ്റെ പൈസ കൊടുത്തു. ലിയ സ്ഥിരം പോകുന്നത് കൊണ്ട് സ്ഥല പേരൊന്നും പറയാതെ തന്നെ പൈസ കൊടുത്തപ്പോഴേക്കും കണ്ടക്ടർ ടിക്കറ്റ് കീറി കൊടുത്തു.
“ചേച്ചി സ്റ്റാൻഡിൽ അല്ലേ ഇറങ്ങുന്നത്?”
“അല്ലടാ…എനിക്ക് ടൗൺ വരെ പോകണ്ട…സ്റ്റാൻഡിന് രണ്ട് കിലോമീറ്റർ മുൻപുള്ള സ്റ്റോപ്പിൽ ഇറങ്ങിയാൽ മതി. അവിടുന്ന് ഒരു രണ്ട് മിനുട്ട് നടന്നാൽ വീടെത്തി.”
“ഓഹ് ആണല്ലേ…”
“മ്മ്…”
ലിയ ആര്യൻ്റെ കൈയിലേക്ക് നോക്കി മൂളി. ലിയയുടെ മനസ്സിൽ ആ കണ്ടക്ടർ അപ്പോൾ വന്നില്ലായിരുന്നുവെങ്കിൽ എന്നൊരു തോന്നൽ ഉണ്ടായി. ആദ്യം ഒരൽപ്പം മടിച്ചിരുന്നെങ്കിലും അവൻ്റെ കൈകളിൽ തൻ്റെ കൈകൾ പിടിച്ച് ഇരുന്നപ്പോൾ അവൾക്ക് അത് മനസ്സിൽ ഒരു സന്തോഷം നൽകിയിരുന്നു. വീണ്ടും അവൻ്റെ കൈകളിൽ പിടിച്ചിരിക്കാൻ ഒരു ആഗ്രഹം അവളിൽ ഉണ്ടായി.
“ചേച്ചീ…”
പെട്ടെന്നുള്ള അവൻ്റെ വിളിയിൽ ലിയ അവളുടെ ദൃഷ്ടി അവൻ്റെ കൈകളിൽ നിന്നും മാറ്റി ആര്യൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
“മ്മ്…എന്താടാ?”
“എന്താ ആലോചിക്കുന്നത്?”
“ഏയ് ഒന്നുമില്ലടാ…നീ വീട്ടിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ എത്ര മണി ആകും?”
“അറിയില്ലാ…വണ്ടി ഒക്കെ കിട്ടുന്നത് പോലെ…എന്തായാലും ഒരു പതിനൊന്നു മണി കഴിയുമായിരിക്കും.”
“ഒരു രാത്രി കിടക്കാൻ വേണ്ടിയിട്ട് മാത്രം എന്തിനാ നീ പോണത് നാളെ തന്നെ വരാൻ ആണെങ്കിൽ?”
“കിടക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം അല്ലല്ലോ ചേച്ചീ…അമ്മയെ ഒന്ന് കാണണം അത്ര തന്നെ…” ആര്യൻ്റെ മുഖം വീണ്ടും വാടി.
“അതെനിക്കറിയാം ടാ…നിൻ്റെ ഈ യാത്രയുടെ ദുരിതം അറിയാവുന്നകൊണ്ട് പറഞ്ഞു പോയതാ…നീ കാര്യമാക്കേണ്ട…”
“ഏയ് ഇല്ല ചേച്ചി എനിക്ക് മനസ്സിലായി…”
“മ്മ്…അപ്പോ രാത്രിയിലെ ആഹാരം…?”
“ഓ…ഒന്ന് വീട്ടിൽ എത്തി കിട്ടിയാൽ മതി വിശപ്പൊന്നും ഒരു പ്രശ്നമേ അല്ലാ…പിന്നെ ചന്ദ്രിക ചേച്ചി കുറച്ച് വടയും പഴംപൊരിയും തന്നിട്ടുണ്ട് വിശന്നാൽ അത് കഴിക്കാം…”
“മ്മ്…നിനക്ക് മൊബൈൽ ഫോൺ ഉണ്ടോ?”
“എനിക്കോ…ഒന്ന് പോയെ ചേച്ചി അതിനുള്ള പൈസ ഉണ്ടായിരുന്നേൽ ഞാൻ ആരായിരുന്നേനേം…അല്ലാ എന്തിനാ ഇപ്പോ എനിക്ക് മൊബൈൽ ഉണ്ടോന്ന് അന്വേഷിച്ചത്…”
“നീ ചെന്നിട്ട് ഒന്ന് വിളിച്ചു പറയാൻ വേണ്ടി…എത്തിയോ ഇല്ലിയോ എന്നൊന്ന് അറിയണ്ടേ എനിക്ക്…”
“അതോർത്ത് ചേച്ചി പേടിക്കേണ്ട…അതൊക്കെ ഞാൻ എത്തിക്കോളും എങ്ങനെയെങ്കിലും…”
“എന്നാലും എൻ്റെ ഒരു സമാധാനത്തിന്…”
“എന്തായാലും ഞാൻ എത്തുമ്പോൾ ചേച്ചി ചിലപ്പോ രണ്ട് ഉറക്കം കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകും അതുകൊണ്ട് ഞാൻ വിളിച്ച് ഉറക്കം കളയാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല ഫോൺ ഉണ്ടെങ്കിൽ തന്നെ…ഇനി ചേച്ചിക്ക് ഉറക്കം പോയാലും കുഴപ്പം ഇല്ലെന്നാണെങ്കിൽ വീട്ടിൽ എത്തി ലാൻഡ് ഫോണിൽ നിന്നും വിളിക്കാം ഞാൻ…എന്തേ…?”
“ഹാ അതായാലും മതി എങ്കിൽ…”
“ഒന്ന് പോയെ ചേച്ചി…അതേ എന്നെ തിങ്കളാഴ്ച ഓഫീസിൽ ചേച്ചി എന്തായാലും കണ്ടിരിക്കും അത് ഞാൻ തരുന്ന വാക്കാ പോരെ…”
“അയ്യോ മതിയേ…ഹോ ഇങ്ങനൊരു ചെറുക്കൻ…”
“അല്ലാ ചേച്ചിക്ക് മൊബൈൽ ഉണ്ടോ?”
“മ്മ് ഉണ്ട്…ദാ നോക്ക്…”
ലിയ അവളുടെ ബാഗിൽ നിന്നും ഒരു നോക്കിയ ഫോൺ എടുത്ത ശേഷം ആര്യന് നേരെ നീട്ടി.
“ആഹാ ഇതൊക്കെ കൈയിൽ വെച്ചിട്ടാണോ…പക്ഷേ ചേച്ചി ഇത് ഒരു തവണ പോലും ഉപയോഗിക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ…”
“ഞാൻ അത് അങ്ങനെ എപ്പോഴും എടുക്കാറൊന്നുമില്ലെടാ…വൈകിയാൽ മാത്രം എവിടെയാണെന്ന് ചോദിക്കാൻ അമ്മയോ അച്ഛനോ വിളിക്കും അത്ര തന്നെ അല്ലാതെ ഞാൻ ഇതിൽ നിന്നും ആരെ വിളിക്കാനാ…”
“അത് ശരി…എന്തായാലും ഞാൻ ഒന്ന് നോക്കട്ടെ…”
“എന്ത്?”
“അല്ലാ ചേച്ചിക്ക് വിളിക്കാൻ വേണ്ടി ഞാൻ ഒരു ഫോൺ എടുക്കുന്ന കാര്യം നോക്കട്ടെ എന്ന് പറഞ്ഞതാ…” ആര്യൻ കളിയാക്കി പറഞ്ഞു.
“പോടാ അവിടുന്ന്…” ലിയ അവൻ്റെ കൈയിൽ മെല്ലെ അടിച്ചിട്ട് ഫോൺ തിരികെ വാങ്ങി ബാഗിൽ വച്ചു.
ബസ്സ് ആളുകളെ കയറ്റിയും ഇറക്കിയും മുന്നോട്ട് പോയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. വണ്ടിയിൽ ആളുകൾ കൂടി കൂടി വന്നു. അവർ കയറിയപ്പോൾ കുറച്ച് സീറ്റുകൾ ഉണ്ടായിരുന്ന അവസ്ഥയിൽ നിന്നും ആളുകൾ നിൽക്കുന്ന അവസ്ഥ വരെ ആയി. ആര്യനും ലിയയും പരസ്പരം തോളുകൾ ചേർത്ത് വെച്ച് ഇരുന്നുകൊണ്ട് തന്നെ യാത്ര തുടർന്നു.
വണ്ടി കുറച്ച് നേരം കൂടി മുന്നോട്ട് പോയി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആര്യൻ്റെ അരികിലായി പ്രായമുള്ള ഒരു അമ്മ വന്നു നിൽക്കുന്നത് അവൻ്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടു.
“ചേച്ചി ഈ ബാഗ് ഒന്ന് പിടിച്ചേക്ക്…”
ആര്യൻ അവൻ്റെ ബാഗ് കൈയിൽ എടുത്തുകൊണ്ട് ലിയയോട് പറഞ്ഞു.
“എന്താടാ നീ എവിടെ പോവാ?”
“ദേ ഈ അമ്മ ഇവിടെ ഇരുന്നോട്ടെ ഞാൻ നിന്നോളാം ഇനി…”
ആര്യൻ അവൻ്റെ അരികിൽ നിൽക്കുന്ന അമ്മയെ നോക്കി കാണിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“എങ്കിൽ ഒരു കാര്യം ചെയ്യ് ഞാൻ എഴുന്നേൽക്കാം നീ ഇവിടെ ഇരുന്നോ…”
“ഏയ് അത് വേണ്ട ചേച്ചി ചേച്ചി ഇവിടെ ഇരുന്നോ…”
“അത് കുഴപ്പം ഇല്ലെടാ…എന്തായാലും പത്തിരുപത് മിനുട്ടിനുള്ളിൽ എൻ്റെ സ്റ്റോപ്പ് എത്തും…നിനക്ക് ഇനിയും ഒരുപാട് ദൂരം യാത്ര ചെയ്യാൻ ഉള്ളതല്ലേ ഇപ്പോഴേ നിന്ന് ക്ഷീണിക്കണ്ടാ…ഞാൻ നിന്നോളാം…”
“ഉറപ്പാണേ കുഴപ്പം ഇല്ലല്ലോ…”
“ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ലാ…”
ലിയ അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു. ആര്യൻ അവൾക്ക് ഇറങ്ങാൻ വേണ്ടി സീറ്റിന് പുറത്തേക്ക് കാലുകൾ നീക്കി ചരിഞ്ഞിരുന്ന ശേഷം അവിടെ നിന്ന അമ്മയോട് അകത്തേക്ക് കയറി ഇരുന്നുകൊള്ളാൻ പറഞ്ഞു. അവർ അകത്തേക്ക് കയറിയ ശേഷം ആര്യൻ വീണ്ടും പഴയത് പോലെ തന്നെ ഇരുന്നു.
ലിയ അവൻ്റെ തൊട്ടരികിൽ തന്നെ നിന്നു. ആര്യൻ അവളെ നോക്കി ഒന്നുകൂടി ‘ഇരുന്നോ ഞാൻ നിന്നോളാം’ എന്ന് ആംഗ്യം കാണിച്ചെങ്കിലും അവൾ അത് നിരസിച്ചുകൊണ്ട് അവിടെ തന്നെ നിന്നു.
ഒരു രണ്ട് സ്റ്റോപ്പുകൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് പോകാൻ ഉള്ള ആളുകളുടെ എണ്ണം കൂടി. വണ്ടിയിൽ ഇപ്പോൾ നല്ല തിരക്കും അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. ലിയക്ക് സ്വാഭാവികമായും ആര്യൻ്റെ അരികിൽ നിന്നും കുറച്ച് മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങി നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. അത് അവളിൽ ഒരു ചെറിയ നിരാശ ഉണ്ടാക്കുന്നുണ്ടെന്ന് ഓരോ പ്രാവശ്യവും മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങുമ്പോൾ അവൾ തിരിഞ്ഞ് ആര്യനെ നോക്കുന്ന ആ നോട്ടത്തിൽ നിന്നും അവന് മനസ്സിലായി.
ലിയ ആദ്യം ആര്യന് അഭിമുഖം ശരീരം മുഴുവൻ തിരിഞ്ഞാണ് നിന്നിരുന്നതെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ ബസ്സിലെ തിരക്ക് കാരണം നേരെ തന്നെ നിൽക്കേണ്ടി വന്നു. അവൾ പറഞ്ഞ സ്റ്റോപ്പെത്താൻ ഇനിയും പത്തുപതിനഞ്ച് മിനുട്ടുകളോളം ഉണ്ടെന്ന് വാച്ചിലേക്ക് നോക്കിയ ആര്യൻ മനസ്സിലാക്കി.
ലിയ ഇപ്പോൾ ആര്യൻ ഇരിക്കുന്ന സീറ്റിൽ നിന്നും ഒരു സീറ്റ് അകലത്തിൽ ആണ് നിൽക്കുന്നത്. ഓരോ നൂറ് മീറ്ററിലും ബസ്സ് നിർത്തി ആളുകൾ കയറുന്ന പോലെ ആര്യന് തോന്നി. മാത്രവുമല്ല ലിയയുടെ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ആൾ അവളോട് കൂടുതൽ കൂടുതൽ ചേർന്ന് നിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെയും അവൻ കാണപ്പെട്ടു. അത് ലിയയിലും ഒരു ഇഷ്ടക്കേട് തോന്നിക്കുന്നുണ്ടെന്ന് അവളുടെ ശരീര ഭാഷയിൽ നിന്നും ആര്യൻ വായിച്ചെടുത്തു.
ബസ്സിലെ തിരക്ക് കൂടുന്നതിനനുസരിച്ച് അയാളുടെ ലിയയോടുള്ള സമീപനവും എന്തോ പന്തികേടുള്ളതായി ആര്യന് തോന്നി. അയാൾ മുഖം അവളുടെ മുടിയിലേക്കും അവളുടെ കഴുത്തിന് അരികിലേക്കും അടുപ്പിക്കുകയും ഗന്ധം വലിച്ചെടുക്കുകയും ഒക്കെ ചെയ്യുന്നത് പോലെ ലിയക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. ഒന്ന് തിരിഞ്ഞ് ആര്യനെ നോക്കാൻ പോലും പറ്റാത്ത അവസ്ഥയിലായി വണ്ടിയിലെ തിരക്ക്.
പക്ഷേ ഇനി ഇതൊക്കെ ആര്യൻ്റെ വെറും തോന്നലുകളാണോ എന്നും അവൻ മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു. കാരണം വണ്ടിയിൽ നല്ല തിരക്കായതിനാൽ ആരായാലും അങ്ങനെ ചേർന്ന് നിൽക്കേണ്ടി വരും എന്നും അവൻ മനസ്സിൽ ഓർത്തു.
പക്ഷേ ഇത്രയും നേരം തിരക്ക് കാരണം തൻ്റെ അരികിൽ നിന്നും ഓരോ തവണയും മുന്നോട്ട് നീങ്ങാൻ വിഷമിച്ച് നിന്നിരുന്ന ലിയ ഇപ്പോൾ മുന്നിലേക്ക് നീങ്ങി നിൽക്കാൻ സ്വയം ശ്രമിക്കുന്നത് പോലെയുള്ള അവളുടെ വ്യഗ്രത പിന്നിൽ നിന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞ ആര്യൻ മുകളിലേക്ക് നോക്കിയതും അവൻ്റെ മനസ്സിൽ അതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്ന എല്ലാ സംശയങ്ങളും മാറി അയാളെ തല്ലാൻ ഉള്ള ദേഷ്യം ഉണ്ടായി.
ബസ്സിൻ്റെ മുകളിലെ കമ്പിയിൽ ഇടതു കൈ ഉയർത്തി പിടിച്ചിരിക്കുന്ന ലിയയുടെ കൈയുടെ മുകളിലേക്ക് അയാൾ കൈ കൊണ്ടുവന്ന് മുട്ടിക്കുകയും ലിയ കൈ പിൻവലിച്ച് നീക്കി വെക്കുമ്പോൾ അയാൾ വീണ്ടും കൊണ്ടുചെന്ന് മുട്ടിക്കുന്നതും ആര്യൻ കണ്ടു. ഇത് തന്നെ അയാൾ വീണ്ടും തുടരുകയും അവളുടെ പിൻഭാഗത്ത് അയാളുടെ മുൻഭാഗം ചേർത്ത് നിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതും കണ്ട ആര്യൻ ഇരുന്നിടത്തുനിന്നും എഴുന്നേറ്റു. അവൻ ഇരുന്ന സീറ്റിൽ മറ്റൊരാൾ ഇരുന്നപ്പോൾ കിട്ടിയ ഗ്യാപ്പിലൂടെ ബാഗ് തോളിൽ ഇട്ടുകൊണ്ട് ആര്യൻ അയാളുടെ അരികിലേക്ക് നടന്നു.
അയാളുടെ പിന്നിൽ ചെന്നു നിന്ന ശേഷം ആര്യൻ അവൻ്റെ കൈ എടുത്ത് കമ്പിയിൽ ഇരുന്ന അയാളുടെ കൈയുടെ മുകളിൽ എടുത്ത് വെച്ചു ഞെരുക്കി. അയാള് പെട്ടെന്ന് വേദനകൊണ്ട് ഞെട്ടി പുറകിലേക്ക് തിരിഞ്ഞ് നോക്കാൻ തല ചെറുതായി തിരിച്ചപ്പോഴേക്കും ആര്യൻ അയാളുടെ ചെവിയുടെ അരികിലേക്ക് അവൻ്റെ തല അടുപ്പിച്ചു.
“ഇനി നിൻ്റെ കൈയോ അരക്കെട്ടോ ഒരിഞ്ചെങ്കിലും മുൻപോട്ട് അനക്കിയാൽ നിൻ്റെ കൈ ഞാനിപ്പോ ഞെരിക്കുന്നത് പോലെ നിൻ്റെ ഉണ്ടയും ഞാൻ ഞെരിച്ച് പൊട്ടിക്കും…കെട്ടോടാ മൈരെ…”
ആര്യൻ്റെ ശബ്ദം കാറ്റ് പോലെ പതിയെ അയാൾക്ക് മാത്രം കേൾക്കുമാറായിരുന്നെങ്കിലും ആ ശബ്ദത്തിലെ തീക്ഷ്ണത മനസ്സിലാക്കിയ അയാൾ അവൻ കൈ എടുത്തതും അവിടെ നിന്നും അകന്നു മാറി അവന് മുഖം കൊടുക്കാതെ തിരിഞ്ഞ് പിന്നിലേക്ക് പോയി.
അയാൾ പോയതിനു ശേഷം ആര്യൻ ലിയയുടെ അരികിലേക്ക് കുറച്ചുകൂടി നീങ്ങി അവരുടെ ഇടയിൽ ചെറിയൊരു ഗ്യാപ്പ് ഇട്ട് നിന്നു. കുറച്ച് നേരത്തേക്ക് അയാളുടെ ശല്യം ഒന്നും ഉണ്ടാവാതിരുന്നതിനാൽ അവളിൽ ഒരൽപ്പം ആശ്വാസം ഉണ്ടായി. എങ്കിലും ലിയ പുറകിൽ നടന്നതൊന്നും അറിയാതെ അവളുടെ വിഷമം അടക്കി പിടിച്ച് അങ്ങനെ തന്നെ നിന്നു.
ഏകദേശം പത്ത് മിനുട്ടുകൾ കൂടി കഴിയാറായപ്പോൾ അടുത്തത് തൻ്റെ സ്റ്റോപ്പ് ആണെന്നും ആര്യനോട് ഒന്ന് പറയാതെ പോലും ഇറങ്ങേണ്ടി വരുമല്ലോ എന്നും ഓർത്തപ്പോൾ അവൾക് ഉള്ളിൽ നല്ല സങ്കടം ഉണ്ടായി. പിന്നിൽ അയാൾ ഇപ്പോഴും നിൽപ്പുണ്ടോ എന്ന പേടിയും സംശയവും നിലനിന്നതിനാൽ അവൾക്ക് തിരിഞ്ഞ് നോക്കാൻ പോലും മനസ്സ് വന്നില്ല.
ഒടുവിൽ എന്തായാലും കുഴപ്പമില്ല ആര്യനെ നോക്കി യാത്ര പറയണം എന്ന് മനസ്സിൽ ഉറപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ലിയ അവളുടെ വലതുകൈ മുകളിലേക്ക് ഉയർത്തി കമ്പിയിൽ പിടിച്ചുകൊണ്ട് കൈയുടെ ഇടയിലൂടെ മെല്ലെ പുറകിലേക്ക് തല ചെരിച്ച് അവൻ ഇരുന്നിരുന്ന സീറ്റിലേക്ക് നോക്കി. പക്ഷേ ആര്യനെ അവിടെ കാണാതിരുന്ന അവളുടെ കണ്ണുകളിലും ഹൃദയത്തിലും അതൊരു നൊമ്പരമായി മാറുന്നത് അവളറിഞ്ഞു. തന്നെയാണ് ലിയ ചേച്ചിയുടെ മിഴികൾ പരതുന്നത് എന്ന് അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കിയ ആര്യന് മനസ്സിലായി.
“ആരെയാ നോക്കുന്നത്…?”
ആര്യനെ കാണാതെ അവനോട് യാത്ര പറയാതെ ബസ്സിൽ നിന്നും ഇറങ്ങേണ്ടി വരുമെന്ന് കരുതി നിന്ന ലിയയുടെ കാതുകളിലേക്ക് വളരെ നേർത്ത സ്വരം ആയിരുന്നെങ്കിലും പരിചയമുള്ള ആ ശബ്ദം കേട്ട് അവൾ അവളുടെ മിഴികൾ പിന്നിൽ നിൽക്കുന്ന ആളിൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് പായിച്ചു.
ആര്യനെ കണ്ടതും അവളുടെ മിഴികളിൽ നീർത്തുള്ളികൾ വന്ന് നിറഞ്ഞു. അത് ആര്യനെ കണ്ടതിൻ്റെ സന്തോഷത്തിൽ ആണോ അതോ താൻ ഇത്രയും നേരം അനുഭവിച്ച് നിന്ന സങ്കടത്തിൻ്റെയാണോ എന്ന് ലിയക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ സാധിച്ചില്ല. അത് കണ്ട ആര്യൻ അവളുടെ വിഷമം മനസ്സിലാക്കി അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഒന്നുമില്ല ഞാൻ ഇവിടെ തന്നെയുണ്ട്…”
ആര്യൻ്റെ ആ വാക്കുകൾ മാത്രം മതിയായിരുന്നു അവന് തന്നിൽ എന്തുമാത്രം കരുതൽ ഉണ്ടെന്നും തന്നെ എത്രത്തോളം മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് തിരിച്ചറിയാൻ. ഒരു പുഞ്ചിരിയോടോപ്പം അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും രണ്ടു തുള്ളി അശ്രുക്കൾ പൊഴിഞ്ഞത് ആര്യൻ്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു.
അവൻ കണ്ണുകൾ അടച്ച് തല ചെരിച്ച് “ഒന്നും പേടിക്കണ്ട ഞാനുണ്ട് കൂടെ” എന്ന അർത്ഥത്തിൽ വീണ്ടും അവളെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. ആര്യൻ ഒന്നും പറയാതെ തന്നെ അവൻ്റെ ആ ആംഗ്യത്തിൽ നിന്നും അവൻ എന്താണ് ഉദ്ദേശിച്ചതെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ലിയ തിരിഞ്ഞ് നിന്ന് സാരിത്തുമ്പ് കൊണ്ട് കണ്ണുനീർ ഒപ്പി. അവൾ വീണ്ടും പഴയപോലെ തന്നെ അവളുടെ ഇടതു കൈ കമ്പിയിൽ പിടിച്ച് നിന്നു.
തൻ്റെ സ്റ്റോപ്പ് എത്താറായി എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ ലിയ അവളുടെ ഇടതുകൈ പിന്നിലേക്ക് നീക്കി ആര്യൻ്റെ കൈയുടെ മുകളിൽ കൊണ്ടുചെന്ന് മെല്ലെ ഒന്നമർത്തിയ ശേഷം തിരിഞ്ഞുപോലും നോക്കാതെ മുന്നിലേക്ക് നടന്നു നീങ്ങി. അവളുടെ ആ ഒരു കരസ്പർശനത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു അവനോടുള്ള സ്നേഹവും നന്ദിയും വിശ്വാസവും എല്ലാം. അത് ആര്യനും തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു.
കണ്ടക്ടർ ബെൽ അടിച്ച ശേഷം ഡ്രൈവർ ബസ്സ് നിർത്തി. തിരക്കിൽ ആളുകളുടെ ഇടയിലൂടെ ലിയ ഇറങ്ങിപ്പോകുന്നത് ആര്യൻ നോക്കിനിന്നു.
എന്നാൽ ഇവരെ രണ്ടുപേരെയും ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് പുറകിൽ മാറി മൂന്നാമതൊരാൾ കൂടി ആ ബസ്സിൽ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
അഞ്ച് മിനുട്ടുകൾ കൂടി കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും വണ്ടി ബസ്സ് സ്റ്റാൻഡിൽ എത്തി. ആളുകൾ എല്ലാം അവിടെ ഇറങ്ങി. കൂടെ ആര്യനും. അവൻ അവിടെ നിന്നും കെ.എസ്.ആർ.ടി.സി ബസ്സ് സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടന്നു. കോട്ടയത്തേക്കുള്ള ബസ്സ് ഉടനെ തന്നെ വരുകയും അവൻ അതിൽ കയറി വീട്ടിലേക്കുള്ള യാത്ര ആരംഭിച്ചു.
************************************************
വീട്ടിൽ ചെന്ന് അമ്മയോടൊപ്പം ഒരു ദിവസം ചിലവഴിച്ച ശേഷം ആര്യൻ ഞായറാഴ്ച രാവിലെ തന്നെ മന്ദാരക്കടവിലേക്ക് തിരിച്ചു.
ഉച്ചയോടെ തന്നെ ടൗണിൽ എത്തിയ ആര്യൻ ആദ്യം കണ്ട ഒരു ഹോട്ടലിൽ നിന്നും ആഹാരം കഴിച്ചിട്ട് അവന് ആവശ്യമായ സാധനങ്ങൾ എല്ലാം ഓരോന്നായി വാങ്ങാൻ കടകൾ തിരഞ്ഞു. ഞായറാഴ്ച ആയിരുന്നതിനാൽ ഭൂരിഭാഗം കടകളും അടച്ചിട്ടിരിക്കുകയാണ്. എങ്കിലും അവന് വേണ്ട സാധങ്ങൾ എല്ലാം തന്നെ അവൻ ലഭ്യമായ കടകളിൽ നിന്നും വാങ്ങി.
സാധനങ്ങൾ എല്ലാം വാങ്ങി കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും സമയം മൂന്ന് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അവൻ ബാഗുകളും കവറുകളും എല്ലാം തൂക്കി സ്റ്റാൻഡിലേക്ക് നടന്നു. മൂന്നരയോടെ തന്നെ അവന് പോകാൻ ഉള്ള ബസ്സ് വന്നു. ആര്യൻ അതിൽ കയറി യാത്ര ആയി.
മന്ദാരക്കടവിൽ ബസ്സ് വന്നു നിന്നപ്പോൾ ആര്യൻ ആദ്യമായി അവിടെ വന്നു ഇറങ്ങിയപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു മാനസികാവസ്ഥ ആയിരുന്നില്ല അവന് ഇപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്നത്. അവൻ വളരെ സന്തോഷത്തോട് കൂടി തന്നെ ബസ്സിൽ നിന്നും തൻ്റെ സ്വന്തം നാടെന്ന പോലെ അവിടെ ഇറങ്ങി.
ആദ്യം തന്നെ അവൻ കുട്ടച്ചൻ്റെ കടയിലേക്ക് കയറി. ആര്യനെ കണ്ടതും കുട്ടച്ചൻ വളരെ സന്തോഷത്തോടെ അവനെ അകത്തേക്ക് വരവേറ്റു.
“ആഹാ എത്തിയോ…വാ…വാ…എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു യാത്ര ഒക്കെ…”
“കുഴപ്പമില്ലായിരുന്നു കുട്ടച്ചാ…എവിടെ ചന്ദ്രിക ചേച്ചി?”
“ഞാൻ ഇവിടെയുണ്ടെടാ…വരുവാ…” അകത്ത് നിന്നും ആര്യൻ്റെ ചോദ്യം കേട്ട ചന്ദ്രിക വിളിച്ച് പറഞ്ഞു.
“ഹാ…അതേ വരുമ്പോ ഒരു ചായ കൂടി എടുത്തോ…” ആര്യൻ അതിന് മറുപടി കൊടുത്തു.
“അത് നീ പ്രത്യേകം പറയണ്ടല്ലോ…കൊണ്ടുവരുവാ…”
“ഹാ ശരി…”
“പിന്നെ അമ്മയൊക്കെ സുഖം ആയിട്ടിരിക്കുന്നോ…”
“സുഖമായിരിക്കുന്നു കുട്ടച്ചാ…”
അപ്പോഴേക്കും ചന്ദ്രിക ചായയുമായി അവനടുത്തേക്ക് വന്നു. ആര്യനെ കണ്ട അവളുടെ മുഖത്ത് എന്തെന്നില്ലാത്ത ഒരു സന്തോഷം ഉണ്ടായിരുന്നു. ആര്യൻ അവളുടെ കൈയിൽ നിന്നും ചായ വാങ്ങി കുടിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“നീ വല്ലതും കഴിച്ചായിരുന്നോ?” ചോദ്യം ചന്ദ്രികയുടെ ആയിരുന്നു.
“ഹാ ചേച്ചി ഉച്ചക്ക് ടൗണിൽ നിന്നും കഴിച്ചു.”
“അമ്മ എന്ത് പറയുന്നു…”
“സുഖം…നിങ്ങളെ എല്ലാവരെയും അന്വേഷിച്ചെന്ന് പറയാൻ പറഞ്ഞു.”
“ആഹാ…ഞങ്ങളെ പറ്റി ഒക്കെ നീ പറഞ്ഞോ…”
“കൊള്ളാം അതെന്തൊരു ചോദ്യമാ ചേച്ചി…നിങ്ങളെ പറ്റി ഒക്കെ ഞാൻ പറയാതെ ഇരിക്കുമോ…എല്ലാവരെയും പറ്റി നല്ലപോലെ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്…”
ചന്ദ്രിക അതിന് മറുപടിയായി ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർത്തി. ആര്യൻ കുറച്ച് സമയം കൂടി അവിടെ ചിലവഴിച്ചിട്ട് അവരോട് യാത്ര പറഞ്ഞിറങ്ങി.
അവിടുന്ന് നേരെ അവൻ വീട്ടിലേക്ക് പോയ ശേഷം സാധനങ്ങൾ എല്ലാം ഹാളിൽ വെച്ചിട്ട് ആദ്യം തന്നെ കുളിക്കാൻ കയറി. കുളി കഴിഞ്ഞ് വസ്ത്രം ധരിച്ച ശേഷം ബാഗ് തുറന്ന് സാധനങ്ങൾ ഓരോന്നായി പുറത്തെടുത്ത് അതാത് സ്ഥാനങ്ങളിൽ കൊണ്ടുപോയി വെച്ചു.
അതിന് ശേഷം അവൻ തോമാച്ചൻ്റെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. ബെൽ അടിച്ചപ്പോൾ പതിവിനു വിപരീതമായി തോമാച്ചൻ ആണ് ഇത്തവണ വാതിൽ തുറന്നത്. അയാൾ അവനെ കണ്ടതും അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
നാട്ടിൽ പോയതിനെ പറ്റിയുള്ള വിശേഷങ്ങൾ എല്ലാം തോമാച്ചൻ അവനോട് ചോദിച്ചറിഞ്ഞു. കുറച്ച് മിനുട്ടുകൾക്ക് ശേഷം തലയിൽ ഒരു തോർത്ത് ചുറ്റി സാരിയിൽ മോളി അകത്ത് നിന്നും കുളി കഴിഞ്ഞ് ഇറങ്ങി വന്നു. ആര്യനെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ പ്രകാശിക്കുന്നത് അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. മോളിയും അവരോടൊപ്പം അവിടെ വന്നിരുന്ന് അവൻ്റെ വിശേഷങ്ങൾ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു.
ഒരു പതിനഞ്ചു മിനുട്ടിന് ശേഷം ആര്യൻ അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി വീട്ടിൽ കയറി ഒരു പൊതി എടുത്തുകൊണ്ട് അടുത്തതായി ശാലിനിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു.
ബെൽ അടിക്കുന്നതിന് മുന്നേ തന്നെ ശാലിനി അവനെ കണ്ട് പുറത്തേക്കിറങ്ങി വന്നു.
“ആഹാ വന്നായിരുന്നോ നീ…കയറി വാ…”
“ഞാൻ കുളിയും ജപവും ഒക്കെ കഴിഞ്ഞ് ഇറങ്ങാൻ വേണ്ടി വെയിറ്റ് ചെയ്തതാ…നാലര ആയപ്പോ എത്തി.”
“അത് ശരി…”
ആര്യൻ അവളുടെ ഒപ്പം അകത്തേക്ക് കയറി ഹാളിൽ ഇരുന്നു. ആര്യൻ്റെ ശബ്ദം കേട്ടതും അമ്മു അകത്ത് നിന്നും ഓടി വന്നു.
“ആഹാ വാ വാ…ദാ അമ്മൂട്ടി എന്നോട് പറഞ്ഞ സാധനം…” ആര്യൻ അവൻ്റെ കൈയിൽ ഇരുന്ന പൊതി അവളുടെ നേരെ നീട്ടി.
“എന്താടാ അത്?” ശാലിനി അവനോട് ചോദിച്ചു.
“കുറച്ച് മിഠായിയും ചോക്കലേറ്റുമാ…”
“ഹായ്…” അമ്മു സന്തോഷത്തോടെ അവനെ നോക്കി അത് വാങ്ങി.
“അവൾ എന്തെങ്കിലും വട്ട് പറഞ്ഞെന്ന് കരുതി നീ ഇതൊക്കെ വാങ്ങണമായിരുന്നോ…”
“ഓ പിന്നെ മിട്ടായി വേണമെന്ന് പറയുന്നത് വട്ടല്ലേ…മോള് അമ്മ പറയണേ ഒന്നും കാര്യമാക്കേണ്ട കേട്ടോ അമ്മയുടെ മൂഡ് ശരിയല്ലാ അതാ…” ആര്യൻ അമ്മുവിനെയും ശാലിനിയെയും മാറി മാറി നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അവൻ ഉദ്ദേശിച്ചത് എന്താണെന്ന് മനസ്സിലായ ശാലിനി അവനെ നോക്കി പുരികം ഉയർത്തി.
“ചേട്ടന് ഒരുമ്മ തന്നേ ഇനി…”
“ഉമ്മാ…” അമ്മു അവൻ്റെ കവിളിൽ അമർത്തി ഒരു സ്നേഹ ചുംബനം നൽകി. ആര്യൻ തിരിച്ചും അവൾക്കൊരു ഉമ്മ കൊടുത്ത ശേഷം അവളോട് അതുകൊണ്ടുപോയി കഴിച്ചോളാൻ പറഞ്ഞു. അമ്മു ആ പൊതിയുമായി അകത്തേക്കോടി.
“അമ്മൂട്ടിക്ക് മാത്രമേ ഉള്ളോ പൊതിയും മിഠായിയും ഒക്കെ…”
“ചേച്ചി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ലല്ലോ അതിന്…എന്തെങ്കിലും വേണമായിരുന്നോ?”
“ഓ എനിക്കൊന്നും വേണ്ടേ…”
“ശാലിനിക്കുട്ടിക്ക് കുശുമ്പ് കുത്തിയോ…” ആര്യൻ കൊഞ്ചിക്കൊണ്ട് അവളെ ചോദിച്ച് ചൊടുപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.
“പോടാ അവിടുന്ന്…ഹഹഹ…” പക്ഷേ ശാലിനിക്ക് അവൻ്റെ ആ പറച്ചിൽ കേട്ട് ചിരി പോട്ടുകയാണ് ഉണ്ടായത്.
“അമ്മ എവിടെ…?”
“അമ്മ വിളക്ക് കത്തിക്കാൻ വേണ്ടി കുളിക്കുന്നു…”
“ആഹാ…കഴിയാൻ താമസിക്കുമോ?”
“ഏയ് ഇല്ലെടാ ഇപ്പോ ഇറങ്ങും…നിനക്ക് എന്താ പോയിട്ട് ഇത്ര അത്യാവശം…?”
“ചെന്നിട്ട് വേണം ഇനി എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കാൻ…വൈകിട്ട് പട്ടിണി കിടക്കാൻ പറ്റില്ലാലോ…”
“എങ്കിൽ ഇന്നിനി ഒന്നും ഉണ്ടാക്കേണ്ട ഇവിടുന്ന് കഴിക്കാം…”
“ഏയ് അത് വേണ്ട ചേച്ചി ഞാൻ എന്തെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കിക്കോളാം…”
“മര്യാദക്ക് ഇരുന്നോണം അവിടെ…” ശാലിനിയുടെ ആ പറച്ചിൽ ഒരു ആജ്ഞ പോലെ കേട്ടുകൊണ്ട് ആര്യൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ചുണ്ടിൽ വിരലുകൾ വച്ചുകൊണ്ട് അവളുടെ മുന്നിൽ തല കുമ്പിട്ടിരുന്നു.
അത് കണ്ട് വീണ്ടും ചിരി വന്ന ശാലിനി അമ്മയുടെ വിളി കേട്ട് അവനോട് അവിടെ ഇരിക്കാൻ പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് പോയി.
ആ സമയം അമ്മൂട്ടി വീണ്ടും അവൻ്റെ അടുത്തേക്ക് ഓടി വന്നിട്ട് അവനോട് വാ തുറക്കാൻ പറഞ്ഞു. ആര്യൻ വാ തുറന്നതും അമ്മു ഒരു മിട്ടായി എടുത്ത് ആര്യൻ്റെ വായിൽ വച്ചുകൊടുത്തു.
“അമ്മൂട്ടിക്ക് ഇഷ്ടപ്പെട്ടോ മിട്ടായി…?” ആര്യൻ ചവച്ചിറക്കിക്കൊണ്ട് ചോദിച്ചു.
“ആം…ഇഷ്ടായി…”
“എല്ലാം ഇപ്പോ തന്നെ തിന്നു തീർക്കണ്ടാ കേട്ടോ…”
“ഇല്ലാ…”
“മ്മ്…ഗുഡ് ഗേൾ…”
“താങ്ക്യൂ…”
ആര്യൻ അവളുടെ നെറ്റിക്ക് വീണ്ടും ഒരുമ്മ കൂടി കൊടുത്തു.
അപ്പോഴേക്കും ശാലിനിയുടെ അമ്മ അവിടേക്ക് വന്നു. ആര്യനെ കണ്ട അമ്മ അവനോട് യാത്ര ഒക്കെ എങ്ങനെ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ചോദിച്ചിട്ട് വിളക്ക് കത്തിക്കാനായി പോയി. അമ്മ വിളക്ക് കത്തിച്ചുകൊണ്ട് തിണ്ണയിൽ കൊണ്ടുപോയി വച്ച ശേഷം അമ്മൂട്ടിയുടെ കൂടെ നാമം ജപിക്കാൻ തുടങ്ങി. ആര്യൻ ഒന്ന് തൊഴുത ശേഷം അകത്തേക്ക് പോയി ശാലിനിയെ തിരഞ്ഞു.
“എന്താ പരിപാടി?” മുറിയിൽ ഇരിക്കുന്ന ശാലിനിയെ കണ്ട് ആര്യൻ വാതിലിന് പുറത്ത് നിന്ന് ചോദിച്ചു.
“ഏയ് അവര് എഴുന്നേൽക്കുന്ന വരെ അങ്ങോട്ടേക്ക് ചെല്ലണ്ടാ എന്ന് കരുതി ഇരുന്നതാ…”
“എന്നെ അവിടെ ഒറ്റയ്ക്ക് ഇരുത്തിയിട്ടോ?”
“നീ അന്വേഷിച്ച് വരുമെന്ന് എനിക്കറിയാവുന്ന കാര്യം ആണല്ലോ…”
“ഓഹോ അതെന്താ അത്രയ്ക്ക് ഉറപ്പ്…”
“നിന്നെ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കിയതിൻ്റെ ഉറപ്പ്…”
ആര്യൻ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു…
“ഞാൻ എങ്കിൽ പോയിട്ട് കഴിക്കാറാവുമ്പോ വരാം ചേച്ചി…”
“ഇനി എന്തിനാ പോയിട്ട് വരുന്നത്…കഴിച്ചിട്ട് പോയാൽ പോരെ…”
“അത് വരെ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്യാനാ ഇവിടെ…”
“ഓഹോ സാർ അവിടെ പോയി എന്ത് ചെയ്യാനാ അത് വരെ…”
“പോയി പുസ്തകം എങ്കിലും വായിക്കാലോ…”
“പുസ്തകം ദാ ഇവിടെയുണ്ട് അതെടുത്ത് വായിച്ചോ…”
മേശയിൽ ഇരിക്കുന്ന പുസ്തകം ചൂണ്ടി ശാലിനി പറഞ്ഞു.
“അയ്യെടാ…അതിന് ഇത് ഞാൻ തന്ന പുസ്തകം അല്ലേ…” അത് നോക്കി ആര്യൻ മറുപടി കൊടുത്തു.
“അതിനിപ്പോ എന്താ നിനക്ക് വായിച്ചാൽ പോരെ…”
“അതൊക്കെ ഞാൻ വായിച്ച് കഴിഞ്ഞതാ…”
“ഓ എന്നാൽ ഇയാള് പൊക്കോ…ഒരു വലിയ വായനക്കാരൻ വന്നേക്കുന്ന്…”
“ഓ ഇമോഷണൽ ബ്ലാക്ക്മെയിലിംഗ്…എങ്കിൽ ഞാൻ പോണില്ല…”
ശാലിനി അവനെ നോക്കി ചിരിച്ചു.
“ചേച്ചി ഇത് വായിച്ചു തീർത്തോ?”
“മ്മ്…അത് കഴിഞ്ഞു…നീ കൊണ്ടുപൊയ്ക്കോ പോകുമ്പോൾ…എന്നിട്ട് വേറെ ഒരെണ്ണം എനിക്ക് എടുത്ത് താ…”
“ഹാ നാളെയോ മറ്റോ അങ്ങോട്ട് വന്ന് ഏതാണെന്ന് വെച്ചാൽ നോക്കി എടുത്തോ…”
“ഹാ ശരി…”
“ഇത് ഇഷ്ട്ടപെട്ടോ വായിച്ചിട്ട്…”
“മ്മ്…ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ടു…”
“ഹാ…” അവർ പരസ്പരം കണ്ണുകളിൽ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“നീ അവിടെ തന്നെ നിൽക്കാതെ ഇങ്ങു കയറി വാ…ഇവിടെ വന്നിരിക്ക്…”
“ഓ വേണ്ട ചേച്ചി ഞാൻ ഇവിടെ നിന്നോളാം…”
“അതെന്താ ഇന്നലെ വലിയ തത്വം ഒക്കെ പറഞ്ഞിട്ട് നിനക്കിപ്പോ അയിത്തം ആണോ എൻ്റെ അടുത്ത് വന്നിരിക്കാൻ…”
“ഹൊ എൻ്റെ പൊന്നോ സമ്മതിച്ചിരിക്കുന്നു…എവിടൊക്കെയാ കാട് കയറി പോണത്…എനിക്കൊരു അയിത്തവും ഇല്ല തോടായികയും ഇല്ലാ…”
“എങ്കിൽ ഇവിടെ വന്നിരിക്ക്…”
ആര്യൻ മുറിയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറി അവളുടെ അരികിലായി കുറച്ച് ഗ്യാപ് ഇട്ടുകൊണ്ട് കട്ടിലിൽ ചെന്നിരുന്നു.
അവൻ മുറിയുടെ ചുറ്റിനും കണ്ണോടിച്ചു നോക്കി. മേശയിൽ അമ്മുവിൻ്റെ പുസ്തകങ്ങളും കസേരയിൽ ബാഗും ഷെൽഫിൽ ശാലിനിയുടെ ചമയങ്ങളും എല്ലാം ഇരിക്കുന്നത് കണ്ട ആര്യൻ മുറിയുടെ അപ്പുറത്തെ വശത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ ഭിത്തിക്ക് കുറുകെ ആണിയടിച്ച് തുണികൾ വിരിക്കാൻ ഒരു അഴ കെട്ടിയിരിക്കുന്നതും അവൻ്റെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടു. അതിൽ ശാലിനിയുടെ കുറച്ച് വസ്ത്രങ്ങളും പാവാടയും ബ്രായും പാൻ്റീസും കിടക്കുന്നത് അവൻ്റെ കണ്ണിൽപ്പെട്ടു. അത് കണ്ട ആര്യൻ പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവൻ്റെ ശ്രദ്ധ അതിൽ നിന്നും മാറ്റി മുകളിലേക്ക് നോക്കി. അവൻ്റെ ആ പരുങ്ങൽ കണ്ട ശാലിനിക്ക് ഉള്ളിൽ ചെറിയ നാണവും ചിരിയും അതുണ്ടാക്കി.
“എന്താ ഇത്ര കാര്യമായി നോക്കുന്നത്?”
“ഏയ്…ഞാൻ വെറുതെ…”
“മ്മ്…അമ്മയ്ക്ക് സുഖം ആണോ?”
“അതേ ചേച്ചി സുഖമായിരിക്കുന്നു…”
“നീ പെട്ടെന്ന് പോന്നപ്പോ വിഷമം ആയിക്കാണും അല്ലേ?”
“മ്മ് നല്ല കഥയായി…ഞാൻ അവിടെ നിക്കുംതോറും തിരിച്ച് പോകാനുള്ള മടി കൂടി കൂടി വരും എന്ന് പറഞ്ഞ് അമ്മ തന്നെയാ എന്നെ പറഞ്ഞു വിടാൻ തിടുക്കം കാണിച്ചത്…എല്ലാ ആഴ്ചയും ഇങ്ങനെ ഒരു രാത്രി നിൽക്കാനായിട്ട് മെനക്കെട്ട് വരണ്ടാ മാസത്തിൽ ഒരു തവണ വല്ലോം വന്നാൽ മതിയെന്നും കൂടെ പറഞ്ഞു…”
“ആഹാ അത് ശരി ഹഹ…”
“പക്ഷേ നല്ല വിഷമം ഉണ്ട് ചേച്ചീ…അതൊന്നും പുറത്ത് കാണിക്കാത്തതാ…ഞാൻ തിരികെ പോകാതെ അവിടെ തന്നെ നിന്നാലോ എന്ന് പേടിച്ചിട്ട്…” അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ ആര്യൻ്റെ മുഖത്തെ സങ്കടം കണ്ട് ശാലിനിക്കും വിഷമം ആയി.
“ശ്ശേ…വിഷമിക്കല്ലേടാ…അമ്മ അവിടെ സുഖം ആയിട്ടിരിക്കും ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല…” ശാലിനി ആര്യൻ്റെ അരികിലേക്ക് കുറച്ച് കൂടി നീങ്ങി ഇരുന്നുകൊണ്ട് അവൻ്റെ കവിളിൽ തലോടി പറഞ്ഞു.