അദ്ധ്യായം – രണ്ട്
ഏതായാലും അടുത്ത ആഴ്ച്ചതന്നെ രവിശങ്കര്‍ ഇര്‍ഫാനെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
നിരാശയും വെറുപ്പും തളംകെട്ടിയ മുഖത്തോടെ, ജീവിതത്തോട് മുഴുവന്‍ യുദ്ധം പ്രഖ്യാപിച്ച ഒരു ടിപ്പിക്കല്‍ നിരാശകാമുകനെയാണ് അനിത പ്രതീക്ഷിച്ചത്.
ഗേറ്റ്‌ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് ഒരു ചുവന്ന കാര്‍ പ്രവേശിച്ചപ്പോള്‍ അത്തരം ഒരാള്‍ ഡോര്‍ തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങുന്നതും അവള്‍ സങ്കല്‍പ്പിച്ചു.
പക്ഷെ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയത് ഗാംഭീര്യം നിറഞ്ഞ ഭാവങ്ങളോടെ, അതീവചാരുതായാര്‍ന്ന മുഖസൌന്ദര്യമുള്ള ഒരു ചെറുപ്പകാരനെയാണ്.
“ഇര്‍ഫാന്‍ ആണോ അനീ?”
കാറിന്‍റെ ശബ്ദം കേട്ട് അകത്തുനിന്നും രവിശങ്കര്‍ വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
“ഇല്ല ഏട്ടാ, ഇത് വേറെ ഒരാളാണ്…”
“അതാരാ?’
രവിശങ്കര്‍ വീണ്ടും അകത്ത് നിന്നും വിളിച്ചു ചോദിച്ചു.
“അറിയില്ല ഏട്ടാ..”
അപ്പോഴേക്കും അയാള്‍ വരാന്തയിലേക്ക് സമീപിച്ചിരുന്നു.
“ഹലോ…നമസ്ക്കാരം…”
ആഗതന്‍ അവളുടെ നേരെ കൈകള്‍ കൂപ്പി.
“നമസ്ക്കാരം…”
അവളും അയാളുടെ നേരെ കൈകള്‍ കൂപ്പി.
“ആരാണ്?”
അനിത ഭവ്യതയോടെ ചോദിച്ചു.
“മനസ്സിലായില്ലല്ലോ…”
“ഞാന്‍…”
അവന് പറയാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും രവിശങ്കര്‍ അകത്ത് നിന്നുമിറങ്ങി വന്നു.
“ആ, എടാ ഇര്‍ഫാനെ…”
രവിശങ്കര്‍ ഉച്ചത്തില്‍ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവന്‍റെ നേരെ ചെന്നപ്പോള്‍ അനിത അദ്ഭുതത്തോടെ കടന്നുവന്നയാളെ നോക്കി.
“അനീ, വേറെ ആരൊ ഒരാള്‍ കൂടി വന്നൂന്ന് പറഞ്ഞല്ലോ? എവിടെ ആള്‍?”
“ഞാന്‍…”
അനിത വാക്കുകള്‍ തിരഞ്ഞു.
“അത് ഏട്ടാ, ഞാന്‍ ഇക്കാ…ഇര്‍ഫാന്‍ ഇക്കായെക്കണ്ടിട്ടാണ് പറ..പറഞ്ഞത്…”
ഇര്‍ഫാനും രവിശങ്കറും പരസ്പ്പരം നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഇര്‍ഫാന്‍ ഇക്കാ…”
ഇര്‍ഫാന്‍ അനിതയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.
“ഇക്കാ വേണ്ട..ജസ്റ്റ് ഇര്‍ഫാന്‍…അത് മതി…”
മുഖത്ത് ഗൌരവമാണ്.
പുഞ്ചിരിയില്ല.
മാത്രമല്ല സ്വരത്തിലും ഒരു മൃദുത്വമില്ല.
“അതെന്തായാലും ശരിയല്ല…”
അനിത ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“രവിയേട്ടന്റെ ഫ്രെണ്ട് ആണ്…അപ്പൊ ന്തായാലും പേര് വിളിക്കില്ല ഞാന്‍…മാത്രല്ല, മൂത്തയാളുമാണ് പ്രായം കൊണ്ട്…”
“എനിവേ…”
രവിശങ്കര്‍ ഇരുവരേയും മാറി മാറി നോക്കി.
“ഏതായാലും പരസ്പ്പരം ആരാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കി…ന്നാലും ഒരു ഫോര്‍മാലിറ്റിയ്ക്ക് പറയ്യാണ്‌…അനീ ഇതാണ് ഞാന്‍ പറഞ്ഞ ഇര്‍ഫാന്‍ റാവുത്തര്‍…ഇര്‍ഫാനെ ഇതാണ് എന്‍റെ ധര്‍മ്മപത്നി ശ്രീമതി അനിതാ രവിശങ്കര്‍…”
“നീ വല്ല അവാഡ് ഫങ്ങ്ഷനും ആങ്കര്‍ ചെയ്യുവാണോ?”
ഇര്‍ഫാന്‍ രവിയെ നോക്കി ചോദിച്ചു.
“ആങ്കര്‍ ചെയ്തേക്കാം…”
രവി ചിരിച്ചു.
“വിശിഷ്ഠവ്യക്തികള്‍ വരുമ്പോള്‍ ഫോര്‍മാലിറ്റി എന്തായാലും വേണം…ആദ്യമായല്ലേടാ നീ എന്‍റെ അനിയെ കാണുന്നെ? ആ മോമെന്‍റ്റ് എനിക്ക് വളരെ വലുതാണ്‌…”
രവിയുടെ സ്വരം വികാരനിര്‍ഭരമാകുന്നത് കണ്ട് അനിതയുടെ മുഖം വല്ലാതായി.
“ഒരു ജീവിതം സമ്മാനിച്ച കൂട്ടുകാരന്‍, എന്‍റെ ഇനിയുള്ള ജീവിത്തിന് കാവലായും കൂട്ടായുമിരിക്കാന്‍ ഈശ്വരന്‍ എനിക്ക് തന്ന ഒരു ദേവത…ഈ രണ്ടുപേരും ആദ്യമായി കാണുമ്പോള്‍ എനിക്കത് ഇമ്പോര്‍ട്ടന്‍റ്റ് ആണ് മിസ്റ്റര്‍ റാവുത്തര്‍…!”
ആ വാക്കുകള്‍ കേട്ട് അനിത രവിശങ്കറെ പെട്ടെന്ന് മുഖം തിരിച്ചു നോക്കി.
ദേവത!
ഈശ്വരാ!
അതും പരസ്യമായി!
അനിതയുടെ മിഴികള്‍ നിറഞ്ഞു.
“ആ, അകത്തേക്ക് വാ ഇക്കാ..രവിയേട്ടാ, ഇക്കായേം വിളിച്ചോണ്ട് അകത്തേക്ക് വാ…”
വികാരം അണപൊട്ടിയൊഴുകുന്നതിനു മുമ്പ് അവരുടെ മുഖത്ത് നോക്കാതെ പെട്ടെന്ന് അകത്തേക്ക് നടന്നുകൊണ്ട് അനിത പറഞ്ഞു.
“നീയിപ്പോഴും ഈ സെന്‍റ്റി ഡയലോഗ് ഒന്നും വിട്ടില്ലേ എന്‍റെ രവീ?”
അകത്തേക്ക് രവിശങ്കറിനോടൊപ്പം നടക്കവേ ഇര്‍ഫാന്‍ ചോദിച്ചു.
“നമ്മുടെ ഫ്രണ്ട്സായ ഫ്രണ്ട്സിനോടൊക്കെ, എവിടെപ്പോയാലും കാണുന്നവരോടൊക്കെ..എന്നിട്ട് ഇപ്പോള്‍ സ്വന്തം വൈഫിനോടുപോലും…നീ ആരുടെ മുമ്പില്‍ ഇന്‍ഫീരിയര്‍ ആയാലും അനിതയുടെ മുമ്പിലങ്ങനെയാവരുത് രവി, നിനക്കറിയില്ല അതിന്‍റെ ഇമോഷണല്‍ കോണ്‍സിക്വന്‍സ്…”
“ജസ്റ്റ് ഷട്ട് അപ്പ്..!”
രവിശങ്കര്‍ അവന്‍റെ ചുമലില്‍ പതിയെ ഇടിച്ചു.
“നിന്നെക്കുറിച്ച് ഞാന്‍ അനിതയോട് പറയുമ്പോള്‍ എങ്ങിനെയാടാ ഞാന്‍ ഇന്‍ഫീരിയര്‍ ആകുന്നത്? പരസ്പ്പരം റിയാലിറ്റിയില്‍ ജീവിക്കാന്‍ ഇഷ്ട്ടപ്പെടുന്നവരാണ് ഞങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരും…ഞാന്‍ എങ്ങനെ ഇന്ന് കാണുന്ന നിലയിലെത്തി എന്ന് ഏറ്റവും നന്നായി എന്നില്‍ നിന്നും അറിയേണ്ടയാള്‍ അനിത തന്നെയാണ്…”
“നിന്നോടോന്നും പറഞ്ഞിട്ട് ഒരു കാര്യോമില്ല…”
ഇര്‍ഫാന്‍ അസന്തുഷ്ടിയോടെ പറഞ്ഞു.
അവരിരുവരും ഹാളിലെത്തി.
അപ്പോഴേക്കും അനിത ഒരു ട്രേയില്‍ ജ്യൂസും പഴങ്ങളുമായി അവിടെയെത്തിയിരുന്നു.
“ഇത് ഒരു ഫ്രൂട്ട് സ്റ്റാള്‍ മൊത്തം ഉണ്ടല്ലോ?”
അവളുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും ജ്യൂസ് ഗ്ലാസ് വാങ്ങി, മേശപ്പുറത്ത് വെച്ച പഴങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി ഇര്‍ഫാന്‍ പറഞ്ഞു.
“സാരമില്ല…”
അനിത ചിരിച്ചു.
“കഴിക്കാന്‍ എന്തായാലും ആളുണ്ടല്ലോ…”
ഇര്‍ഫാന്‍ കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞ് ഗ്ലാസ് അവള്‍ക്ക് തിരികെ നല്‍കി.
“ഇക്കാടെ റൂം ഞാന്‍ കാണിച്ചു തരാം …വരൂ..അവിടെ വെച്ചിട്ടുണ്ട് മാറാനുള്ള ഡ്രസ്സ് ഒക്കെ…വാ ഇക്കാ…”
അവള്‍ പിമ്പോട്ടു തിരിഞ്ഞു.
“ഒരു മിനിറ്റ്…”
ഇര്‍ഫാന്‍ പറഞ്ഞു.
അനിത അത് കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നിന്നു.
ഇര്‍ഫാന്‍ അപ്പോള്‍ കയ്യില്‍ കൊണ്ടുവന്ന ബാഗ് തുറന്നു. അതില്‍നിന്നും തിളങ്ങുന്ന ഗിഫ്റ്റ് പേപ്പറില്‍ പൊതിഞ്ഞ ഒരു ബോക്സ് എടുത്തു.
എന്നിട്ടത് രവിശങ്കറിന് നല്‍കി.
“അനിതയ്ക്ക് കൊടുക്ക്…”
ഇര്‍ഫാന്‍ അവനോട് പറഞ്ഞു.
“അനിതയ്ക്ക് കൊടുക്കാന്‍ നീ കൊണ്ടുവന്ന സമ്മാനമല്ലേ? അത് നീ തന്നെ അനിതയ്ക്ക് കൊടുക്കുന്നതാണ് അതിന്‍റെ രീതി…”
അപ്പോള്‍ അനിത പുഞ്ചിരിയോടെ ഇര്‍ഫാനെ നോക്കി.
രവിശങ്കര്‍ “കൊടുക്കൂ” എന്ന അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഇര്‍ഫാനെ നോക്കി. ഒന്ന് മടിച്ച്, അല്‍പ്പം വൈമനസ്യത്തോടെ അവനത് അനിതയുടെ നേര്‍ക്ക് നീട്ടി.
“വിഷ് യൂ എ സക്സ്സസ്ഫുള്‍…മാ…മാരീ…”
അവന്‍റെ സ്വരം അല്‍പ്പമിടറിയത് അവരിരുവരും ശ്രദ്ധിച്ചു.
“വിഷ് യൂ എ സക്സ്സസ്ഫുള്‍ മാരീഡ് ലൈഫ്…!”
പിന്നെ ഉറച്ച ശബ്ദത്തില്‍ ഇര്‍ഫാന്‍ പറഞ്ഞു.
“താങ്ക്യൂ സോ മച്ച്”
ആ സമ്മാനപ്പായ്ക്കറ്റ് നെഞ്ചോട്‌ ചേര്‍ത്ത് അനിത പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
അവള്‍ പെട്ടെന്ന് ആ ബോക്സ് അഴിയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
“ഇപ്പം തന്നെ അഴിച്ചു കാണാന്‍ മാത്രം അത്ര വിലയുള്ള ഗിഫ്റ്റ് ഒന്നുമല്ല അത്…”
അത് കണ്ട് ഇര്‍ഫാന്‍ പറഞ്ഞു.
അനിത പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട്, പൊതിഞ്ഞ പേപ്പറിന് ചുളിവുകള്‍ വീഴാത്ത രീതിയില്‍, ശ്രദ്ധയോടെ ആ കവറിംഗ് അഴിച്ചു.
അതിനുള്ളില്‍ ഓപ്പല്‍ നിറത്തില്‍ ഭംഗിയുള്ള ഒരു കാര്‍ഡ്ബോര്‍ഡ് ബോക്സ് അവര്‍ കണ്ടു.
അതിലെ മുദ്രയും എഴുത്തും വായിച്ച് രവിശങ്കര്‍ ഒന്ന് സ്തംഭിച്ചു.
“കിങ്ങ്സ് ഹില്‍ ജ്വല്ലറി….”
രവിശങ്കര്‍ ഇര്‍ഫാനെ നോക്കി.
“ലണ്ടനിലെ കിങ്ങ്സ് ഹില്‍?”
അവന് അദ്ഭുതം വിടാതെ ചോദിച്ചു.
ഇംഗ്ലണ്ടിലെയെന്നലെ ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും വലിയ രത്നവ്യാപാരശാലകളിലൊന്നാണ് കിങ്ങ്സ് ഹില്‍ ജ്വല്ലറി!
“അത് എവിടെ നിന്നെങ്കിലുമാകട്ടെ! അത് അത്ര ഇമ്പോര്‍ട്ടന്‍റ്റാണോ?”
വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകളോടെ അനിത ആ ബോക്സ് തുറന്നു.
അതില്‍ നിന്നും അവളൊരു പവിഴനെക്ലെയ്സ് എടുത്തു.
“ഈശ്വരാ!”
അനിതയും രവിശങ്കറും ഒരുമിച്ചു പറഞ്ഞു.
“നിന്‍റെ ബാങ്കില്‍ ഇനി ബാലന്‍സ് ആയിട്ട് എന്തേലും ബാക്കിയുണ്ടോ ഇര്‍ഫാനെ?”
അനിത വിവേചിക്കാനാവാത്ത ഭാവത്തോടെ ഇര്‍ഫാനെ നോക്കി.
“ഞാനിവന് എന്തോ നക്കാപ്പിച്ച ഹെല്‍പ്പ് ചെയ്ത കാര്യമല്ലേ ഇവന്‍ അനിതയോട് പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ?”
ഇര്‍ഫാന്‍ അവളുടെ നേരെ നോക്കി ചോദിച്ചു.
“ഇവന്‍ സ്വന്തം ലൈഫ് മാറ്റിവെച്ച് എനിക്ക് വേണ്ടി എന്ത് ചെയ്തു എന്നൊന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ അനിതയോട്, ഉവ്വോ?”
അനിത രവിശങ്കറെ നോക്കി.
“അതാ ഇവന്‍ അനിതേ…മറ്റുള്ളവര്‍ ചെയ്ത ഏറ്റവും ചെറിയ സഹായം പോലും ജീവിത കാലം മുഴുവനും ഒരിക്കലും മറക്കാതെ ഇവന്‍ സൂക്ഷിക്കും ….. പക്ഷെ ഇവന്‍ മറ്റുള്ളവര്‍ക്ക് ചെയ്ത ഏറ്റവും സഹായം സ്വന്തം ഭാര്യയോട് പോലും പറയില്ല….”
അനിത രവിശങ്കറെ അദ്ഭുതത്തോടെ നോക്കി.
“ഒന്ന് എനിക്ക് തീര്‍ച്ചയാണ്…ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ഭാഗ്യവതിയായ പെണ്ണാണ്‌ അനിത..അല്ലെങ്കില്‍ ഇവനെ അനിതയ്ക്ക് കിട്ടില്ലായിരുന്നു…”
അനിത ഇര്‍ഫാന്‍റെ നേരെ കൈകള്‍ കൂപ്പി.
കയ്യുയര്‍ത്തി അത് ഇര്‍ഫാന്‍ വിലക്കി.
“ഏകദേശം മാസങ്ങളോളം എനിക്ക് ആശുപത്രിയില്‍ കഴിയെണ്ടിവന്നിട്ടുണ്ട്..സാധാരണ ആശുപത്രിയല്ല…വട്ടിന് ചികിത്സ കിട്ടുന്ന ആശുപത്രിയില്‍…ഡോക്ടേഴ്സ് ഒക്കെ എന്നെ പറ്റെയങ്ങു ഉപേക്ഷിതാ..നേരെയാകില്ല എന്ന് ഉറപ്പിച്ച കേസാരുന്നു എന്‍റെ… മെഡിക്കല്‍ സയന്‍സില്‍ അത്ര എഫക്റ്റീവ് ആയ മെഡിസിന്‍ ഇല്ലാത്ത ചെലപ്പം എനിക്ക് മാത്രം വന്നിട്ടുള്ള രോഗം…”
അത് പറഞ്ഞ് ഇര്‍ഫാന്‍ ചിരിച്ചു.
“ഡോക്ടേഴ്സ് ഒക്കെ തോറ്റ് തുന്നംപാടി, സുല്ലിട്ട്‌ എന്‍റെ കേസ് പെര്‍മനന്‍റ്റ് ആയി അങ്ങ് ക്ലോസ് ചെയ്യാനിരുന്നപ്പഴാ ഇവന്‍ വരുന്നേ…പേരിന്റെ കൂടെ ഭട്ടതിരി എന്ന് വെക്കാത്ത രവിശങ്കര്‍! ജോനകന്‍, മാംസാഹാരി, മേത്തന്‍, ജിഹാദി മുസ്ലീം…ഇങ്ങനെയൊക്കെയല്ലേ പലരും ഇപ്പോ എന്‍റെ കൂട്ടത്തെ വിളിക്കുന്നെ? പക്ഷെ രവിയ്ക്ക് ഞാന്‍ ഹറാമായില്ല…ഹാള്‍ മാര്‍ക്ക് നയന്‍ വണ്‍ സിക്സ് ഹലാല്‍…എന്‍റെ കൂടെ കിടന്നു, ഉറങ്ങി, ഭക്ഷണം കഴിച്ചു, എന്നെ ശുശ്രൂഷിച്ചു, എന്‍റെ വഴക്കോ പുലഭ്യമോ ഗൌനിക്കാതെ കൂടെനിന്നു…ഒന്നും രണ്ടും ദിവസമല്ല ആറു മാസം! ആ ആറുമാസമില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ഇന്ന് ഇപ്പോള്‍ ഇങ്ങനെ അനിതയുടെ മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കില്ല, ഇവന്‍ പ്രസിഡന്‍റ്റ് ആയ റോക്ക് ഫില്ലര്‍ ഫൌണ്ടേഷനില്‍ വൈസ്പ്രസിഡന്‍റ്റായി മാസാമാസം ലക്ഷങ്ങള്‍ ശമ്പളം വാങ്ങി ബാങ്കിലിടില്ല….”
ഇര്‍ഫാന്‍ അനിതയെ നോക്കി.
“സോറി…എനിക്ക് ലോകത്തുള്ള രത്നഖനികള്‍ സമ്മാനമായി നല്‍കാനുള്ള ആസ്തിയില്ല…അത് തന്നാല്‍പ്പോലും ശരിക്കുള്ള സമ്മാനമാവുകയില്ലെങ്കിലും…അതുകൊണ്ടാണ്..അതുകൊണ്ട് മാത്രമാണ് …ഈ ചെറിയ സമ്മാനം…”
ഇര്‍ഫാന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞു.
അനിതയുടെയും രവിശങ്കറിന്‍റെയും.
അദ്ധ്യായം – മൂന്ന്‍
രവിശങ്കര്‍ പുറത്തേക്ക് വന്നപ്പോള്‍ പത്മജ വരാന്തയില്‍, ചാരുകസേരയില്‍, കൈയ്യില്‍ രാമായണവുമായി…
“അമ്മ ഉറങ്ങീല്ലേ ഇനീം?”
അവന് ചോദിച്ചു.
“സാധാരണ ലേറ്റ് ആണ് മോനെ, എന്നും..പതിനൊന്ന് കഴിയും…ഇന്ന് പക്ഷെ പതിനൊന്ന് ആയിട്ടും എന്തോ ഉറക്കം വന്നില്ല. അപ്പൊ അല്‍പ്പം വായിക്കാന്ന് വെച്ചു…”
രവി ചിരിച്ചു.
“എവിടെ അനി? ഉറങ്ങിയോ?”
“ഹ്മം..അനിത ഇന്ന് അല്‍പ്പം നേരത്തെ ഉറങ്ങി…”
“അതെന്താ?
പെട്ടെന്ന് ആ ചോദ്യം വേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്ന് പത്മജയ്ക്ക് തോന്നി. ഒഴിവാക്കാമായിരുന്ന ചോദ്യം.
അനിതയ്ക്ക് മെന്‍സസ് തുടങ്ങിയത് ഇന്ന് മുതല്‍ക്കാണ്. അതിന്‍റെ അല്‍പ്പം അസ്വാസ്ഥ്യവുമുണ്ടവള്‍ക്ക്.
“എനിക്കറിയാം മോനെ…”
പത്മജ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
“ഞാന്‍ അറിയാതെ ചോദിച്ചതാ…”
“ഹേയ് ..അതിനു കുഴപ്പമില്ല…”
അവനും ചിരിച്ചു.
“എപ്പഴും തിരക്കായത് കൊണ്ട് ചോദിക്കാന്‍ മറക്കും…മോന് ഇവിടെ കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ അല്ലെ?”
“എന്ത് കുഴപ്പം അമ്മെ? എല്ലാം മോര്‍ ദാന്‍ ഇനഫ്‌ അല്ലെ, ഇവിടെ?”
പത്മജ ചിരിച്ചു.
അപ്പോഴാണ് രവി ഒരു കാര്യമോര്‍മ്മിച്ചത്.
“അമ്മെ, ഞാന്‍ ഒരു കാര്യം പറഞ്ഞാല്‍…”
പത്മജ അവനെ സംശയത്തോടെ നോക്കി. എന്തായിരിക്കും?
എന്തോ ഗൌരവമുള്ള സംഗതിയാണ്.
അല്ലെങ്കില്‍ ഒരു മുഖവുരയുടെ ആവശ്യമില്ല.
“പറയൂ മോനെ! അതിനു എന്തിനാ ഒരു ആമുഖമൊക്കെ?”
“അല്ല, അമ്മയ്ക്ക് ചിലപ്പോള്‍ ഇഷ്ടാവില്ല ഞാന്‍ പറയാന്‍ പോണ കാര്യം!”
പത്മജയുടെ നെഞ്ചിടിച്ചു.
ഈശ്വരാ!
ഇഷ്ടമില്ലാത്ത കാര്യമോ?
എന്തായിരിക്കും?
“അത് കൊഴപ്പില്ല കുട്ടീ…മോനോട് എനിക്ക് എന്തായാലും ദേഷ്യം ഒന്നും തോന്നില്ലല്ലോ…”
അവര്‍ പുഞ്ചിരിച്ചു.
“അമ്മെ…എനിക്ക് ആ ബാലമുരളിയെ അറിയാം…”
പത്മജ അത് കേട്ട് അല്‍പ്പമൊന്നു പരുങ്ങി. ഈശ്വരാ, രവിയ്ക്ക് എങ്ങനെ അത് മനസ്സിലായി? ഇനി എന്തൊക്കെയറിയാമായിരിക്കും?
“മോനെ, ഞാന്‍…”
പത്മജയില്‍ നിന്നും ജാള്യതയും വെപ്രാളവും നിറഞ്ഞ ശബ്ദം കടന്നുവന്നു.
“അമ്മെ, ഒരു കാര്യം…”
രവിശങ്കര്‍ പുഞ്ചിരിയോടെ പത്മജയെ നോക്കി.
“ഒരു കാര്യം ഞാന്‍ വളരെ സ്നേഹപൂര്‍വ്വം പറയാം…ഒന്നാമത് ഞാന്‍ ആ വിഷയത്തെ കാണുന്നത് എന്‍റെ സ്വന്തം അമ്മയാണ് ആ സ്ഥാനത്ത് ഉള്ളത് എന്ന് കരുതിയിട്ടാണ്. അതുകൊണ്ട് ഒരു തരത്തിലുമുള്ള ചമ്മലും വേണ്ട..നല്ല ഒരു ഫ്രെണ്ട് ആണെന്ന് കരുതിത്തന്നെ എന്നോട് അമ്മയ്ക്ക് സംസാരിക്കാം…”
അത് കേട്ട് പത്മജ ഒന്നാശ്വസിച്ചു.
“മോനെ, ബാലമുരളി എന്നോട് കുറെക്കാലമായി പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്യുന്നു, ഞാന്‍ ഇതുവരെ റെസ്പോണ്ട് ചെയ്തിട്ടില്ല…അതുകൊണ്ട് അയാള്‍ എന്നെ അന്ന് അവിടെ വെച്ച് കയറിപ്പിടിച്ചു…അത് മോന്‍റെ ഫ്രെണ്ട് കണ്ടു…അല്ലാതെ മറ്റൊന്നുമില്ല…”
രവി പുഞ്ചിരിച്ചു.
“ഇനിയിപ്പോ ഈ ഏജില്‍ ഒരു അലയന്‍സ് ഒന്നും ശരിയാവില്ല മോനെ. മാത്രല്ല, അതൊന്നും ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു കൂടിയില്ല…അത്കൊണ്ട് മോനാ ഇഷ്യൂ വിട്ടേക്കൂ,”
അദ്ധ്യായം നാല്
“അനീ, എന്തെങ്കിലും കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടോ നീ?”
വെയില്‍ തെളിഞ്ഞെങ്കിലും കുന്നിന്‍ ചരിവുകളില്‍ തളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന മഞ്ഞിനെയുലച്ചെത്തുന്ന കാറ്റ് തന്ന തണുപ്പറിഞ്ഞ് രവിശങ്കര്‍ അനിതയോട് ചോദിച്ചു. അവളെ ചേര്‍ത്ത് പിടിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു അയാള്‍.
“ഇല്ല രവിയേട്ടാ…ഒരു ശബ്ദോം കേക്കണില്ല്യ…ദൂരേം അടുത്തും ഒക്കെ ആളുകള് ഉണ്ട്…പക്ഷെ…”
തടാകത്തിനും നഗരത്തിനുമിടയില്‍ ഏപ്രില്‍ മാസത്തിന്‍റെ വെയിലിനോടൊപ്പം ഇളം മഞ്ഞ് പാറിനടക്കുന്നുണ്ട്. എം ടി എഴുതിയത് പോലെ പകലുറക്കത്തില്‍ കാണുന്ന ഒരു സ്വപ്നം പോലെ മഞ്ഞുമലകള്‍ നിറഞ്ഞ ഈ ടൂറിസ്റ്റ് നഗരം മനോഹരിയായി കിടക്കുകയാണ്.
“സംഗീതമുണ്ട് ചുറ്റിലും അനീ…”
അവളെ ഒന്ന് ചുംബിച്ച് രവി ശങ്കര്‍ പറഞ്ഞു. ചുംബനത്തിന്റെ മധുരം സിരകളെ ത്രസിപ്പിച്ചെങ്കിലും അവള്‍ പെട്ടെന്ന് ചുറ്റുമൊന്നു നോക്കി. ദൂരെയും അരികെയുമുള്ള പ്രണയിനികള്‍ അവരവരുടെ ലോകത്താണ്. മറ്റുള്ളവരുടെ സ്വകാര്യതയിലേക്ക് കണ്ണുകളയയ്ക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് സമയമില്ല.
“മനസ്സുകൊണ്ട് പോലും സങ്കല്‍പ്പിക്കാനാവാത്തത്ര നേര്‍ത്ത ശബ്ദങ്ങള്‍ ഇണചേരുമ്പോള്‍
താളമുണ്ടാവുന്നു…ആ താളമാണ് നിശബ്ദത…നിശബ്ദത താളമാണ്..ശബ്ദമാണ്…”
“ശബ്ദങ്ങള്‍ ഇണചേരുക്യെ? ന്ന്വച്ചാല്‍?”
അവള്‍ അയാള്‍ക്കെതിരെ തിരിഞ്ഞു നിന്നു. അവര്‍ക്ക് മുമ്പില്‍ ബിര്‍ച്ച് മരങ്ങള്‍ ഇളംമഞ്ഞണിഞ്ഞ് അപ്പുറത്തെ, ദൂരെയുള്ള കൊടുകുടികളെ മറച്ചു നിന്നു.
“ന്ന്വച്ചാ…”
രവി ചുറ്റും നോക്കി.
“നോക്ക്..ഇപ്പഴാ ഒരു കാറ്റ് വരണില്ല്യെ? കാറ്റാടിമരങ്ങളെ ഒക്കെ അനക്കി വരണത് കണ്ടോ കാറ്റ്…? പുരുഷനാണവന്‍..കാറ്റ് പുരുഷനാണ്…ദിപ്പോ, നോക്ക്യേ…നമ്മടെ മുമ്പിലെ മരത്തെ പ്രൊപ്പോസ് ചെയ്യാണ് അവന്…കണ്ടോ ഇപ്പം മരം മൊത്തം അനങ്ങുന്നെ? കാറ്റിന്‍റെ ശബ്ദോം മരത്തിന്‍റെ ശബ്ദോം ഇണചേരുന്നു…താളമുണ്ടാകുന്നു…സംഗീതമുണ്ടാകുന്നു…”
അനിത രവിശങ്കറെ പുഞ്ചിരിയോടെ നോക്കി.
“ന്ന്വച്ചാ ഒരു സയലന്സും സയലന്‍സ് അല്ല…സയലന്‍സ് ഈസ് ദ മിക്സ് ഓഫ് എ പ്ലിതോറ ഓഫ് സൌണ്ട്സ്….”
“വൌ!!”
അനിത അവനെ അഭിനന്ദിച്ചു നോക്കി.
“കൊള്ളാല്ലോ ഒബ്സര്‍വേഷന്‍! രവിയേട്ടന് ശരിക്കും എന്‍ജിനീയറാ കവിയാ?”
“ഓഫീസില്‍ എന്‍ജിനീയര്‍…”
അവന് വീണ്ടും അവളെ ചുംബിച്ചു. ഇത്തവണ അവള്‍ ചുറ്റും നോക്കിയില്ല.
“നിന്‍റെ മുമ്പില്‍ കവി…”
ചുംബനത്തിനു ശേഷം അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ വജ്രസൌന്ദര്യത്തിലേക്ക് നോക്കി അവന് പറഞ്ഞു.
ഹിമാലയത്തിന്റെ താഴെയുള്ള ഈ നഗരത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ ദിവസമാണത്. ഇനി ഡെറാഡൂണ്‍, മുസ്സോറി, ഗാങ്ങ്ടോക്, മൌണ്ട് അബു…എല്ലാം കാണണമെങ്കില്‍ രാവിലെ പോകണം എന്ന് രവി പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അനിതയാണ് വിലക്കിയത്, പ്ലീസ് രവിയേട്ടാ, ഇവിടുന്ന് പോകാന്‍ തോന്നണില്ല്യ, ഒരൂസം കൂടി, പ്ലീസ്…എന്ന് അവള്‍ കെഞ്ചിയപ്പോള്‍ രവിയ്ക്ക് മറുത്ത് പറയാന്‍ തോന്നിയില്ല.
താഴ്വാരം മഞ്ഞില്‍ പുതഞ്ഞു നില്‍ക്കുമ്പോള്‍, അവര്‍ നില്‍ക്കുന്ന, മെക്സിക്കന്‍ ട്യൂലിപ്പുകള്‍ മതില്‍ തീര്‍ക്കുന്നയിടത്തിനു മേലെ ഫ്ലെമിങ്കോകള്‍ കൂട്ടമായെത്തിയപ്പോള്‍, രവിശങ്കര്‍ നിയന്ത്രണമറ്റ് അവളെ നോക്കി.
അവളുടെ വിമോഹനമായ അധരത്തിലെ തളിര്‍ത്തേനും പ്രണയത്തിന്‍റെ പവിഴമുത്തുകള്‍ കുടപിടിക്കുന്ന കണ്ണുകളിലെ തീവ്രഭംഗിയും പാരിജാതമലരിന്റെ മൃദുത്വമുള്ള കവിളുകളിലെ പ്രണയ പേലവത്വവും,
താഴമ്പൂക്കുരുന്നുകള്‍ സുഗന്ധം തീര്‍ത്ത നീണ്ടമുടിയിഴകളും പ്രണയം കനവ് നോറ്റ് വിതുമ്പുന്ന മാറിടവും ഹൃദയത്തിലെ പ്രണയ ദീപനാളം തിളക്കം നല്‍കുന്ന സ്വര്‍ണ്ണവര്‍ണ്ണമുള്ള വയറിന്‍റെ ഭംഗിയും ഞരമ്പില്‍ തീ നിറയ്ക്കുന്ന നിതംബഭംഗിയും രവിശങ്കറെ പരവശനാക്കി.
ട്യൂലിപ്പുകള്‍ നിറഞ്ഞ ആ പ്രണയ കുടീരത്തില്‍, അവന് അവളെ അമര്‍ത്തിപ്പുണര്‍ന്നു.
“രവിയേട്ടാ…”
അവള്‍ കുതറിക്കൊണ്ട് ചുറ്റും നോക്കി.
“ന്താ ഇദ്? ആളുകള്…..! കാണും..മോശാണ്…”
അവള്‍ മറ്റെന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിന് മുമ്പ് അയാളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ അവളുടെ അധരത്തെ കീഴ്പ്പെടുത്തിയിരുന്നു. മഞ്ഞിന്‍റെ ചിറകുകള്‍ വിടര്‍ത്തി കാലം തങ്ങള്‍ക്ക് ചുറ്റും പറക്കുന്ന ആ സമയം, അവന്‍റെ ബലിഷ്ടമായ കരവലയത്തില്‍, അധരത്തിന്റെ ചൂടില്‍ കുതിര്‍ന്ന മധുരമറിയവെ അനിത സ്ഥലമോ സമയമോ ഗൌനിക്കാന്‍ വിസമ്മതിച്ചു.
ഒരേയൊരു യാഥാര്‍ത്ഥ്യം മാത്രമറിയാന്‍ അവളുടെ മനസ്സ് വെമ്പി.
രവിശങ്കറിന്റെ കൈകള്‍ തന്‍റെ പിമ്പിലേക്ക് നീളുന്നത് അവളറിഞ്ഞു. അടുത്ത നിമിഷം നിതംബത്തിന്റെ കനപ്പില്‍ കൈകള്‍ അമരുന്നതും. അപ്പോള്‍ അവളുടെ മുലകളുടെ ഭാരം മുഴുവന്‍ അവന്‍റെ വിരിഞ്ഞ നെഞ്ചില്‍ അമര്‍ന്നു. ശരീരത്തിന്‍റെ വിതുമ്പല്‍ അസഹ്യമായപ്പോള്‍ അവള്‍ കണ്ണുകള്‍ തുറന്ന് അവനെ നോക്കി.
അവനും അതറിഞ്ഞ് കണ്ണുകള്‍ തുറന്നു.
“നമുക്ക്, രവിയേട്ടാ, കോട്ടേജിലേക്ക് പോകാം…”
അവള്‍ അവന്‍റെ കാതില്‍ മന്ത്രിച്ചു.
“ന്തിനാ മോളൂ?”
“രവിയേട്ടന് അവിടെ വെച്ച് എന്നെ സ്നേഹിക്കാന്‍…എനിക്ക് രവിയേട്ടനെ സ്നേഹിക്കാന്‍…”
“നിന്നെ എങ്ങനെയാ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്ക്വ ന്‍റെ പെണ്ണേ?”
“എന്‍റെ ദേഹത്തിന്‍റെ ശിലയഴകില്‍ തൊട്ട്…”
“ശിലയഴകോ? ഓ! മനോഹരമായ കവിത!”
“ഞാന്‍ രവിയേട്ടന്റെ കവിതയല്ലേ?”
“ഞാന്‍ നിന്നിലേക്ക്‌ കുറെ മയിലിണകളെ പറത്തിവിടാന്‍ പോകുന്നു… നീ പറഞ്ഞ ദേഹത്തിന്‍റെ ശിലയഴകിലേക്ക്…എന്‍റെ ചുണ്ടുകള്‍ വിരലുകള്‍, നെഞ്ച്, എന്‍റെ അരക്കെട്ട്, പിന്നെ അഗ്രത്ത് വിടര്‍ന്ന പൂവുള്ള സൃഷ്ടിയുടെ താമരത്തണ്ടിലേ ചൂട് ..ഇതിനെയൊക്കെ നിന്നിലേക്ക്‌…”
“അയ്യേ…”
അനിത ചിരിച്ചു.
“അവസാനം പറഞ്ഞത് ന്താ രവിയേട്ടാ…സൃഷ്ടിയുടെ താമരത്തണ്ടോ?”
“യൂ ഹേഡ് ഇറ്റ്‌…”
രവിയും ചിരിച്ചു.
“എങ്കില്‍ പോകാം..ഇപ്പം …പെട്ടെന്ന്..കൊട്ടേജിലേക്ക്..വാ…”
അവള്‍ അവനെ പിടിച്ചു വലിച്ചു.
രണ്ട് മിനിറ്റ് ദൂരം മാത്രമേ കൊട്ടേജിലേക്കുള്ളൂ. അനിതയുടെ ദേഹം വിറപൂണ്ടിരുന്നു. മാറും അരയും വികാരതീവ്രതയില്‍ വെന്തു നീറുന്നത് അവളറിഞ്ഞു.
കൊട്ടേജിലെത്തിയപ്പോള്‍ മുമ്പില്‍ നില്‍ക്കുന്ന ഇന്നലെ പരിചയപ്പെട്ട മനീഷയും അവളുടെ കാമുകന്‍ സുഷാന്തും.
“ദീദി, ഭയ്യാ…”
മനീഷ പറഞ്ഞു.
“എവിടെപ്പോയിരുന്നു, ഞങ്ങള്‍ ഒരു സമ്മാനം കൊണ്ടുവന്നിട്ടുണ്ട്…”
അത് പറഞ്ഞ് അവള്‍ അനിതയുടെ നേര്‍ക്ക് ഒരു പാക്കറ്റ് നീട്ടി.
“സമ്മാനമോ? ”
അനിത ചോദിച്ചു.
മനീഷ ചിരിച്ചു.
“ഇത് ഇന്നലെ ഇവനെ സേവ് ചെയ്തതിന് പ്രതിഫലമായി ഒന്നുമല്ല കേട്ടോ! പ്രതിഫലം തന്ന് തീര്‍ക്കാവുന്ന ഒരു ഹെല്‍പ്പ് ആയിരുന്നില്ലല്ലോ അത്!”
ഇന്നലെ വൈകുന്നേരമായിരുന്നു സംഭവം. ജയന്‍റ്റ് വീലില്‍ നിന്ന് എങ്ങനെയോ കാലു വഴുതി സുഷാന്ത് താഴേക്ക് വീണു. നിലത്ത് കിടന്ന ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക്ക് പാളിയില്‍ നിന്ന് അവന് പിന്നെ തെറിച്ചത്‌ പുറത്തേക്ക്, നിരത്തിലേക്കായിരുന്നു. അപ്പോള്‍ അങ്ങോട്ട്‌ പാഞ്ഞു വന്ന ഒരു ബൈക്കിന്‍റെ മുമ്പിലേക്ക് വീഴുമായിരുന്നു, സമീപം നിന്ന രവിശങ്കര്‍ അവനെ വലിച്ച് മാറ്റിയില്ലായിരുന്നെങ്കില്‍!
അതിന്‍റെ നന്ദി പ്രകടനമാണ് ഈ സമ്മാനം.
“പ്ലീസ്, ദീദി, ”
മനീഷ അനിതയോട് കെഞ്ചി.
“ഇത് വാങ്ങൂ, ഇല്ലെങ്കില്‍ ഞങ്ങള്‍ക്ക് വിഷമമാകും!”
അവളുടെ മുഖഭാവം കണ്ടിട്ട് രവിശങ്കറിന്റെ മനസ്സലിഞ്ഞു.
“വാങ്ങിക്കോളൂ അനീ, ”
അവന് പുഞ്ചിരിയോടെ അനിതയോട് പറഞ്ഞു.
മുറിയിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞ് അനിത പെട്ടെന്ന് ഡോര്‍ അടച്ചു കുറ്റിയിട്ടു. എന്നിട്ട് രവിയെ പുണര്‍ന്നു പിടിച്ചു.
“ആ പിള്ളേര് എന്തിനാ രവിയേട്ടാ ഇടയ്ക്ക് കേറിയേ! ശ്യോ! കൊതിച്ച് , ഓടി വന്നതാ..കൊറേ ടൈം അതുങ്ങടെ അടുത്ത് സംസാരിച്ച് കളഞ്ഞു…”
ജനാലയ്ക്ക് വെളിയില്‍ മഞ്ഞും കാറ്റുമിണചേരുമ്പോള്‍, പര്‍വ്വതങ്ങള്‍ തടാകപ്പരപ്പില്‍ മുഖഭങ്ങി നോക്കുമ്പോള്‍, അനിതയുടെ മദംപൊട്ടുന്ന ദേഹമൃദുലതയില്‍ ചുണ്ടുകളും നഖപ്പാടുകളും വീഴുത്തുകയായിരുന്നു രവി. വസ്ത്രങ്ങളില്‍ നിന്നും മോചിതയായി, രവിയുടെ നഗ്നയൌവ്വനത്തിന് കീഴില്‍ അവള്‍ പൌരുഷത്തിന്റെ ലോഹതാഡനംമേറ്റ് നിര്‍വൃതികൊണ്ടു.
“അനീ…”
ഭാരമുള്ള മുലകള്‍ തഴുതി അമര്‍ത്തി അവളുടെ ചുണ്ടിന്‍റെ ചുവപ്പിനെ കടിച്ചെടുത്ത് അവന് വിളിച്ചു.
“ഇതില്‍ നമുക്ക് പാല്‍ നിറയ്ക്കേണ്ടേ?”
കണ്ണുകള്‍ തുറന്ന് ലജ്ജയോടെ അവളവനെ നോക്കി.
“അതിനാദ്യം വയറു നിറയണം…”
അവന് പറഞ്ഞു.
“നിറച്ചോ…”
അധരം കടിച്ചമര്‍ത്തി അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“നിനക്ക് കുഴപ്പമില്ലേ, പെട്ടെന്ന് അമ്മയാകുന്നതില്‍?”
“ഇല്ല…പെട്ടെന്ന് എനിക്ക് ഒരു കണ്മണിയെ വേണം! രവിയേട്ടനെപ്പോലെ…”
അവന്‍റെ മുഖം അവളുടെ തുടകള്‍ക്കിടയില്‍ ഞെരിഞ്ഞു ഞെങ്ങിയമര്‍ന്നു.
“രവിയേട്ടാ…!”
സുഖകരമായി ഞരങ്ങിക്കൊണ്ട് അവള്‍ തുടകള്‍ പതിയെ അകത്തി. അപ്പോള്‍ രവിയുടെ ചുണ്ടുകള്‍ അവളുടെ യോനിയുടെ തടിപ്പില്‍ അമര്‍ന്നു. അവന്‍റെ ചുണ്ടുകള്‍ അവളുടെ യോനിപ്പിളര്‍പ്പിനെ കണ്ടുപിടിച്ചു. അവിടെ നിറഞ്ഞ കൊഴുത്തവെള്ളത്തിന്‍റെ മയക്കുന്ന ഗന്ധം അവനൊപ്പിയെടുത്ത് അവളെ നോക്കി.
“നനഞ്ഞ് കുതിര്‍ന്നല്ലോ പെണ്ണെ!”
അത് പറഞ്ഞ് അവനവിടെ ഭ്രാന്തമായി ഉമ്മവെച്ചു. യോനിപിളര്‍പ്പിലേക്ക് നാക്ക് ഇഴഞ്ഞു കയറി. ദൃഡമായി, തരിച്ചുവിരിഞ്ഞ കന്തില്‍ നിന്നും താഴേക്ക് ചന്തികള്‍ക്കിടയില്‍ സുഖകരമായി ചൊറിയുന്ന ഗുദദ്വാരം വരെ രവിയുടെ നാവ് അമര്‍ത്തിയിഴഞ്ഞു.
“ആരേലും കേക്കുവോ രവിയേട്ടാ?”
രവിയുടെ നാവ് യോനിദ്വാരവും കന്തും ഗുദദ്വാരവും ഞെക്കി നക്കുമ്പോള്‍, ഉച്ചത്തില്‍ സീല്‍ക്കാരമിടുന്നതിനിടയില്‍ അവള്‍ ചോദിച്ചു.
“കേള്‍ക്കട്ടെ…കേള്‍ക്കണമല്ലോ…പ്രേമിക്കാന്‍ ആണ് ഇവിടെ ആളുകള് വരുന്നത്, ഇവിടെ താമസിക്കുന്നത്…”
തുടകള്‍ പരമാവധി അകത്തി അവന്‍റെ നാവിനെ പൂറിലേക്ക് ശരിക്കും കയറ്റാന്‍ അനുവദിക്കുമ്പോള്‍ അനിത രവി ശങ്കറിന്‍റെ വാക്കുകള്‍ കേട്ടു.
“രവിയേട്ടാ, എനിക്ക്…”
“എന്താ മോളെ?”
“നിക്ക് അകത്ത് വേണം…വാ കൊണ്ട് പിന്നെ ..പിന്നെ മതി…”
നിയന്ത്രണത്തിന്‍റെ അവസാനത്തെ പോയന്‍റ്റിലാണ് അനിതയെന്ന് അവന് തോന്നി.
“നിന്‍റെ എല്ലാടവും സ്നേഹിച്ച് കൊതി തീരുന്നില്ലല്ലോ പെണ്ണെ!”
വിടര്‍ത്തി വെച്ച യോനിക്കകം നക്കി വടിക്കുമ്പോള്‍ രവിശങ്കര്‍ പറഞ്ഞു. അവന്‍റെ ആര്‍ത്തി പിടിച്ച ചുണ്ടുകള്‍ വിശ്രമമില്ലാതെ, പൊട്ടിയൊലിക്കുന്ന പൂറില്‍ അമര്‍ന്നു ഞെങ്ങിഞ്ഞെരിഞ്ഞു നീങ്ങുമ്പോള്‍ അനിത ഭ്രാന്ത്‌ പിടിച്ചവളെപ്പോലെ അരക്കെട്ട് പൊക്കി അവന്‍റെ മുഖത്തെ ഞെരിച്ചു.
“പൊന്ന് രവിയേട്ടാ, പ്ലീസ്…എനിക്ക് അകത്ത് വേണം..പ്ലീസ് ..അല്ലേല്‍ ഞാന്‍ ചത്ത് പോകും…”
അതിനുത്തരമായി തുള്ളിതുളുമ്പുന്ന തടിച്ച മുലകളില്‍ രണ്ടുകൈകള്‍ കൊണ്ട്ഞെക്കി ഞെക്കിക്കശക്കി രവിശങ്കര്‍. ചുണ്ടുകള്‍ പൂറിലും കന്തിലും നല്‍കുന്ന അസഹ്യമായ സുഖത്തോടൊപ്പം തന്‍റെ വലിയ മുലകളിലുമേല്ക്കുന്ന വന്യമായ, തരിപ്പിക്കുന്ന സുഖം കൂടിയായപ്പോള്‍ പൂക്കുല ചിതറുന്നത് പോലെ മദജലം പുറത്തേക്ക് ചീറ്റി. രവിശങ്കറിന്റെ മുഖം മുഴുവനും നനച്ചു. അതി ശക്തമായ രതി മൂര്‍ച്ചയ്ക്ക് ശേഷവും അനിതയിലെ ആസക്തി അടങ്ങിയില്ല. അതറിഞ്ഞിരുന്ന രവിശങ്കര്‍ പൂറില്‍ നിന്നും ചുണ്ടുകളും മുലകളില്‍നിന്നും കൈകളും മാറ്റിയില്ല.
അവന് അവളുടെ മേലേക്ക് കയറി. അതിനു കാതിരുന്നിട്ടെന്നത് പോലെ അവള്‍ ഉടനെ കുണ്ണയില്‍ പിടിച്ച് വെറി പിടിച്ചത് പോലെ പൂറിലേക്ക് വിഷമിച്ച് കയറ്റി വെച്ചു.
ചൂട് നിറഞ്ഞ ഉലയിലൂടെ കടത്തിവിട്ട ഇരുമ്പുകമ്പി പോലെ രവി ശങ്കറിന്‍റെ കുണ്ണ അവളിലേക്ക് ആഴ്ന്നിറങ്ങി. സുഖം കൊണ്ട് അവളുടെ ദേഹം പൂക്കുല പോലെ വിറച്ചു തരിച്ചു. കൈകള്‍ കൊണ്ട് അവളയാളുടെ ദേഹം വരിഞ്ഞുമുറുക്കി. അരക്കെട്ട് അയാളുടെ അരക്കെട്ടോട് അമര്‍ത്തി ചേര്‍ത്ത് ഉരുമ്മിയുരച്ചു.
“രവിയേട്ടാ, ന്‍റെ..ന്‍റെ മോലേലും ..അമര്‍ത്തി ….അമര്‍ത്തി ..കടിച്ചുമ്മവെക്ക്…ആഹഹൌഊ..അങ്ങനെ …മുറുക്കെ..ഇനീം മുറുക്കെ..പല്ലു ശരിക്കും കൊള്ളിച്ച് ..ആ…ആഹ്ഹ് ..അങ്ങനെ ..ഓ..ഏട്ടാ എനിക്ക് ..വരുവാ..ന്‍റെ…എന്‍റെ ചുണ്ടൊന്നു കടിക്ക് എന്‍റെ രവിയേട്ടാ….ആആഹ്….”
അവളുടെ അരക്കെട്ട് വീണ്ടും വിറച്ചു. അപ്പോള്‍ രവിശങ്കറില്‍ നിന്നും ചുട്ടുപഴുത്ത കൊഴുപ്പ് കഷണങ്ങള്‍ പൂറിലേക്ക് നിറഞ്ഞു പ്രവഹിക്കുന്നത് അവളറിഞ്ഞു. അതിന്‍റെ ലഹരിയില്‍ അവള്‍ക്ക് പിന്നെയും സ്ഖലിച്ചു.
“ഒഹ്!”
പരസ്പ്പരം ആലിംഗന ബദ്ധരായി അവര്‍ പരസ്പ്പരം നോക്കി കിതച്ചു.
“ന്ത്‌ രസാരുന്ന്ന്‍റെ രവിയേട്ടാ…ഒഹ്…ഇത്രേം സുഖം ആദ്യാ”
അയാളുടെ നെഞ്ചില്‍ കയ്യോടിച്ച് അവള്‍ പറഞ്ഞു.
“ഇദ് തന്നല്ലേ അനീ നീ ഇന്ന് രാവിലേം ഇന്നലെ രാത്രീലും ഒക്കെ പറഞ്ഞെ?”
“അത് അന്ന് അങ്ങനെ തോന്നീരുന്നു…അപ്പൊ…”
അവള്‍ ചിരിച്ചു.
“പക്ഷെ ഇപ്പഴത്തെ ആണ് ഏറ്റോം സൂപ്പര്‍!”
അവന് ചിരിച്ചു.
അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ മേശയിലേക്ക്‌ പോയി. അവിടെ വെച്ചിരുന്ന പായ്ക്കറ്റിലേക്ക്.
“ന്താ ആ കുട്ടി അതില്‍ പായ്ക്ക് ചെയ്തിരിക്കണേ രവിയേട്ടാ?”
“അറീല്ലല്ലോ അനീ…നീയതിങ്ങേടുത്തെ… നോക്കാല്ലോ!”
അനിത കയ്യെത്തിച്ച് ആ പാക്കറ്റ് എടുത്തു.
രവി ശങ്കര്‍ അത് തുറന്ന് അകത്ത് എന്താണ് എന്ന് നോക്കി.
“മൈ ഗോഡ്!”
അയാള്‍ അദ്ഭുതപ്പെട്ടു.
“എന്താ രവിയേട്ടാ?”
“അനീ ഇത് ഷാമ്പെയിന്‍ ആണല്ലോ…”
“ലിക്കര്‍?”
അയാള്‍ പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് തലകുലുക്കി.
“അതെന്താ ആ കുട്ടി നമുക്ക് ഇതുപോലെയുള്ള സാധനങ്ങള്‍ ഒക്കെ ഗിഫ്റ്റ് തരുന്നേ, രവിയേട്ടാ? നമ്മളെ ഇനി കളിയാക്കുന്നതാണോ?”
“മോളെ, ഹൈലി അരിസ്റ്റോക്രാറ്റിക്കായ ചുറ്റുപാടിലുള്ള ആളുകള് ഇതൊക്കെ ഗിഫ്റ്റ് ആയി നല്കാറുള്ളതാണ്…”
അയാള്‍ വിശദീകരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
“പണ്ട് കപില്‍ദേവ് അങ്ങനെ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്…തന്‍റെ റിക്കോഡിനെ മറികടന്ന് കോട്ട്നി വാല്‍ഷ് ഏറ്റവും
കൂടുതല്‍ വിക്കറ്റ്സ് എടുത്തപ്പോള്‍ കപില്‍ദേവ് ഷാമ്പയിന്‍ അയച്ചുകൊടുത്തു … ”
“മദ്യമോ?”
അവള്‍ അദ്ഭുതപ്പെട്ടു.
“അനീ ഇത് നീ കരുതുന്നപോലെ ഇന്‍റ്റോക്സിക്കന്‍റ്റ് ഒന്നുമല്ല…ലൈറ്റ് ആല്‍ക്കഹോള്‍..അതിപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ കുടിക്കുന്ന സംഭാരത്തില്‍ പോലുമുണ്ട് ആല്‍ക്കഹോള്‍…”
“രവിയേട്ടന് കുടിച്ചിട്ടുണ്ടോ ഇത്?”
അവള്‍ ആകാംക്ഷയോടെ ചോദിച്ചു.
“പിന്നില്ലേ? നിന്നോടെന്തിനാ അനീ ഞാന്‍ കള്ളം പറയണേ?”
“അയ്യോ അപ്പം ഇനീം കുടിക്കുമോ?”
അവള്‍ ഭയത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“എന്‍റെ മോളെ!”
അവനവളെ ആശ്ലേഷിച്ചു.
“നീയിത്രേം ഇന്നസന്‍റ്റ് ആയിപ്പോയല്ലോ…ഇത് കുടിച്ചാല്‍ …ന്താ ഞാന്‍ പറയ്ക? ആ, പെപ്സീം കോളേം കുടിചിട്ടില്ലേ നീ? അത് പോലത്തെ ഒരു ഫീല്‍…നല്ല ഒരു ഫീല്‍…ഇങ്ങനെ സ്മൂത്ത്‌ ആയി ഫ്ലോട്ട് ചെയ്യണ ഒരു ഫീല്‍…”
“ന്തിനാ ഇങ്ങനെയൊക്കെ പറയണേ? രവിയേട്ടന് എന്നെ ഇത് കുടിപ്പിക്കാന്‍ പോവാ?”
“പിന്നല്ലാതെ,”
അവനെഴുന്നേറ്റു.
ഷോട്ട്സ് എടുത്ത് ധരിച്ചു.
അനിതയും അലമാരയില്‍ നിന്ന് തന്‍റെ ഷോട്ട്സ് എടുത്തണിഞ്ഞു. ടീ ഷര്‍ട്ടും.
രവിശങ്കര്‍ പതിയെ ഷാമ്പയിന്‍ ബോട്ടില്‍ തുറന്ന് അവളെ നോക്കി. അത് നുരയാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ രവിശങ്കര്‍ അത് വായ്‌ തുറന്ന് അകത്തേക്ക് ഒഴിച്ചു. അനിത അപ്പോള്‍ അദ്ഭുതത്തോടെ അയാളെ നോക്കി.
“വായ്‌ തുറക്ക് അനീ…”
അയാള്‍ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
“പ്ലീസ് രവിയേട്ടാ, എനിക്ക് വേണ്ട ഇത്…പറ്റില്ല്യ എനിക്ക്…”
“മോളൂ ട്രസ്റ്റ് മീ…”
മയക്കുന്ന പുഞ്ചിരിയോടെ രവി പറഞ്ഞു.
“മോള്‍ടെ എട്ടനല്ലേ പറയണേ, ഇത് കുടിച്ചാല്‍ നല്ലതാ, മനസ്സിലും ദേഹത്തിനും…ഏറ്റവും മുന്തിയ ബ്രാന്‍ഡ് ആണിത് കുട്ടീ…”
അത് പറഞ്ഞ് അവള്‍ ബോട്ടില്‍ അവളുടെ നേരെ തിരിച്ചു.
“വായിച്ചു നോക്കിക്കേ, നൈക്ക് ജസ്റ്റ് ഡൂ ഇറ്റ്‌ ഷാംപൈന്‍!”
രവിയുടെ പുഞ്ചിരിക്ക് മുമ്പില്‍ അനിതയുടെ എതിര്‍പ്പ് അലിഞ്ഞുപോയി. അവള്‍ ചുണ്ടുകള്‍ പിളര്‍ത്തി. അവളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ക്കിടയിലൂടെ നുരയുന്ന ഷാംപൈന്‍ ഒഴുകിയിറങ്ങി.
“എങ്ങനെയുണ്ട്?”
അനിത അല്‍പ്പം കുടിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ രവി ചോദിച്ചു.
“ഓക്കാനം വരുത്തണ എന്തേലും ടേസ്റ്റ് ഉണ്ടോ മോളെ!”
“നോ!”
അനിത പെട്ടെന്ന് വിസ്മയത്തോടെ പറഞ്ഞു.
“മാത്രല്ല! എന്തൊരു റിലാക്സേഷന്‍! ഇതൊക്കെ കുടിച്ചിട്ട് എങ്ങന്യാ രവിയേട്ടാ പിന്നെ ആളുകള് തല്ലും ബഹളോം ഒക്കെ ഉണ്ടാക്കണേ?”
“എന്‍റെ പെണ്ണേ! ആളുകള് തല്ലും ബഹളോം ഉണ്ടാക്കണത് ഇത് കുടിച്ചിട്ടല്ല! അത് ബ്രാണ്ടി, വിസ്ക്കി, പിന്നെ നാട്ടുംപുറത്ത് കിട്ടണ നല്ല അസ്സല് വാറ്റ്…”
അനിത അയാളുടെ കയ്യില്‍ നിന്നും ബോട്ടില്‍ വാങ്ങി.
“ങ്ങ്ഹേ?”
രവി അദ്ഭുതപ്പെട്ടു.
“അത് ശരി! ദിപ്പോ, സ്ഥിരാക്കുവോ?”
“ഹഹഹ!”
ബോട്ടിലില്‍ നിന്നും കുടിച്ചതിന് ശേഷം അവള്‍ ചിരിച്ചു.
“രവിയേട്ടനല്ലേ പറഞ്ഞെ, ഇത് ബോഡിയ്ക്കും മൈന്‍ഡിനുമൊക്കെ നല്ലതാന്ന്!”
രവിയും ചിരിച്ചു.
മേശപ്പുറത്തിരുന്ന രവിയുടെ മൊബൈലില്‍ നിന്നും നോട്ടിഫിക്കേഷന്‍ ടോണ്‍ കേട്ടു.
മൊബൈല്‍ എടുത്തു നോക്കിയാ രവിയുടെ മുഖം അനല്‍പ്പമായ സന്തോഷം കൊണ്ട് വിടര്‍ന്നു.
എന്നാല്‍ അടുത്ത നിമിഷം വിഷാദവാനാവുകയും ചെയ്തു.
“എന്താ രവിയേട്ടാ?”
ഉള്ളുലയ്ക്കുന്ന ശബ്ദത്തില്‍ അവള്‍ തിരക്കി.
“മെയിലാ മോളെ,”
അയാള്‍ പറഞ്ഞു.
“ടെക്സാസിലെ ഓഫീസിന്‍റെ ചുമതല ഏല്‍പ്പിച്ചിരിക്കുന്നു… ഹെഡ് ആണ്… പണ്ട് ഒത്തിരി കൊതിച്ചു കാത്തിരുന്നതാ ഇങ്ങനെയൊരു മെയില്‍…ഇപ്പൊ പക്ഷെ…”
അനിതയുടെ മുഖവും സന്തോഷം കൊണ്ട് വിടര്‍ന്നു.
ഉള്ളില്‍ അടക്കാനാവാത്ത വിഷമമുണ്ടായെങ്കിലും.
]തുടരും[