പിന്നെ അവൻ പുഞ്ചിരിയോടെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു.
“എന്താ ഇത്? ഇന്നെന്താ ക്ലാസ്സിൽ വരാതിരുന്നേ?”
അവൻ ആദ്യം ഒന്ന് സംഭ്രമിച്ചു. പിന്നെ പുഞ്ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു.
“മാഡം, ഡിസ്ട്രിക്റ്റ് കലോത്സവത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ പ്രിൻസിപ്പാൾ ഒരു മീറ്റിങ്ങ്
വിളിച്ചിരുന്നു. ഇപ്പഴാ കഴിഞ്ഞേ…ഞാൻ ഹെഡ് ബോയ് ആണ്…”
“ഓ!”
അവൾ ആശ്വാസനിശ്വാസമുതിർത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഞാൻ കരുതി മോൻ ഇന്ന് വരില്ലാന്ന്…”
ശരത്ത് അദ്‌ഭുതത്തോടെ അവളെ നോക്കി.
“ഇങ്ങ് വന്നേ,”
അവന്റെ കൈപിടിച്ച് അവൾ അകത്തേക്ക് നടന്നു.
അകത്ത് കയറി, തന്റെ ഷെൽഫിൽ നിന്ന് ഒരു ഹോട്ട്ബോക്സ് എടുത്തു.
“ദാ…”
അവൾ ആ പാത്രം അവന്റെ നേരെ നീട്ടി.
“ദ് ഞാൻ മോന് വേണ്ടി കൊണ്ടുവന്നതാ,”
“എന്താ…എന്താ മാം ഇത്?”
“തുറന്നുനോക്കൂ,”
അവൻ പാത്രം തുറന്നു.
“വൗ!!”
പാത്രത്തിലേക്ക് മൂക്ക് അടുപ്പിച്ച് മണത്തുകൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു.
പെട്ടെന്നവന്റെ മുഖം മങ്ങി.
“എന്താ മോനെ?”
അവന്റെ ഭാവമാറ്റം കണ്ടിട്ട് അവൾ ചോദിച്ചു.
“ഞാൻ ..ഞാൻ ..എന്റെ അമ്മയെ ..അമ്മയെ ഓർത്തു…”
“മോന്റെ ‘അമ്മ…?”
അവൾ നിറകണ്ണുകളോടെ ചോദിച്ചു.
“പോയി …കഴിഞ്ഞ വർഷം…”
അവനെ ഒന്ന് ചേർത്ത് പിടിക്കണമെന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു. പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും
നളിനിയടക്കമുള്ളവർ വന്നതിനാൽ അതുണ്ടായില്ല.
മൂന്നാമത്തെ പീരിയഡ് ലിഷർ ആയതിനാൽ പ്രിൻസിപ്പൽ ജെന്നിഫർ ഓഫീസിലേക്ക്‌വിളിപ്പിച്ചു.
“ടീച്ചറെ, ജില്ലാ കലോത്സവം അടുത്തയാഴ്ച ഇരുപത് മുതലാണ്. ടീച്ചറും ടീമിലുണ്ട്.
വിരോധം ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ. ഉണ്ടായിട്ടും കാര്യമില്ല..സ്റ്റാഫ് കമ്മിറ്റി എടുത്ത
തീരുമാനമാ,”
ആദ്യം വേണ്ട എന്ന് പറയാൻ തുടങ്ങിയെങ്കിലും ടീമിൽ ശരത്ത് ഉള്ളതിനാൽ അവൾ സമ്മതമാണ്
എന്ന അർത്ഥത്തിൽ തലകുലുക്കി.
വീട്ടിൽ അന്ന് രാത്രി ജോസഫിനോട് കാര്യം പറയുമ്പോൾ കടുത്ത പ്രതിഷേധമാണ് അവൾ
പ്രതീക്ഷിച്ചത്.
“ആണോ?”
അയാൾ പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.
“അതേതായാലും നന്നായി..എടീ ഞങ്ങടെ ടൂറും ബോഡ് മീറ്റിങ്ങും ഒക്കെ ആ ദിവസത്തിനടുത്താ
തുടങ്ങുന്നേ…ഏതായാലും അടുത്തടുത്ത ദിവസങ്ങളിൽ വന്നത് ഭാഗ്യമായി,”
പാണ്ടിക്കടവിൽ നിന്ന് കോഴിക്കോട്ടേക്ക് മൂന്ന് മണിക്കൂർ യാത്രയുണ്ട്. കേരളാ
എക്സ്പ്രസ്സിനായിരുന്നു യാത്ര. അതിരാവിലെ ആയിരുന്നു യാത്ര എന്നതിനാൽ ജനറൽ
കമ്പാർട്ട്മെൻറ്റ് മിക്കതും ആളൊഴിഞ്ഞു കിടന്നിരുന്നു. കുട്ടികൾ എല്ലാവരും
ഉത്സാഹത്തോടെ ഓടിനടന്നു മത്സരിച്ചു പാടിയും വാദ്യോപകരണങ്ങൾ മീട്ടിയും സമയം
ചെലവിടുമ്പോൾ ശരത്ത് ജെന്നിഫർ ഇരിക്കുന്നതിനടുത്തേക്ക് വന്നു.
“ങ്ഹാ വന്നോ?”
അവനെ കണ്ടപ്പോൾ അവൾ ഉത്സാഹത്തോടെ ചോദിച്ചു.
“മോനിവിടെയായിരുന്നു? ഞാൻ നോക്കിയിരിക്കുവാരുന്നു,”
“ചുമ്മാ കോഡിനേറ്റർ എന്നുള്ള ജാഡകാണിച്ച് നടക്കുവാരുന്നു..എന്താ മാം?”
“ഇരിക്ക്..”
തനിക്കെതിരെയുള്ള സീറ്റിലേക്ക് കണ്ണുകൾ കാണിച്ച് ജെന്നിഫർ പറഞ്ഞു.
ശരത്ത് അവൾക്കഭിമുഖമായി ഇരുന്നു.
അവൾ അവന്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ദേഹത്ത് പാരിജാതത്തിന്റെ സൗരഭ്യം പൊഴിയുന്നുണ്ടോ?
യെസ്! ഉണ്ട്!
അവളുടെ ഹൃദയം വിറപൂണ്ടു.
അവനും പുഞ്ചിരിച്ചു.
“എന്താ?”
അവൾ ചോദിച്ചു.
“ഊഹും..! ഒന്നുമില്ല…”
അവൻ പറഞ്ഞു.
“ഗേൾഫ്രണ്ടിനെ ഓർത്തുകാണും!”
അവൾ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.
“ശ്യേ! ഗേൾഫ്രണ്ടോ? എനിക്കോ?”
അവൻ പെട്ടെന്ന് മുഖത്ത് ലജ്ജ വരുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഓ..അതെന്താ? ഇത്രേം സുന്ദരനായിട്ട് ഗേൾ ഫ്രണ്ട് ഇല്ലന്നൊന്നും എന്നോട് പറയേണ്ട..”
അവളുടെ വാക്കുകൾ അവൻ അദ്‌ഭുതത്തോടെ കേട്ടു.
“എന്താ കണ്ണ് മിഴിച്ച് നോക്കുന്നെ?”
അവൾ ചോദിച്ചു.
“അല്ല മാഡം പറഞ്ഞത് കേട്ടിട്ട്…”
“സുന്ദരൻ എന്ന് പറഞ്ഞതോ?”
അവൻ തലകുലുക്കി.
“അതുള്ളതല്ലേ? അതിനാത്ത് എന്താ ഇത്ര അദ്‌ഭുതപ്പെടാൻ? നമ്മുടെ സ്‌കൂളിലെ ഏറ്റവും
സുന്ദരൻ!”
പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാണ് ജെന്നിഫറിന് ബോധമുണ്ടായത്. താൻ എന്തൊക്കെയാണ് പറയുന്നത്! ഈ കുട്ടി
എന്ത് കരുതും?
അവന്റെ ദേഹത്ത് രോമങ്ങൾ എഴുന്നേൽക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു. അവന്റെ കണ്ണുകൾ വിടരുന്നതും.
നീല ജീൻസിൽ പൊതിഞ്ഞ ആകൃതിയൊത്ത കാലുകൾ അവൻ അടുപ്പിക്കുകയും അകത്തുകയും ചെയ്യന്നത്
അവൾ കണ്ടു.
“എന്തെങ്കിലും പറയു മോനെ…”
“ഞാൻ ..ഒന്നും…”
“മടിയ്ക്കണ്ട ..എന്തായാലും പറയൂ…”
“ഞാനും അതുതന്നെയാ ഓർത്തെ …മാം എന്ത് സുന്ദരിയാണ് എന്ന് …എല്ലാ ആൺകുട്ടികളും
അതുതന്നെയാ പറയുന്നേ…ആരും മാമിന്റെ ക്ലാസ്സ് കട്ട് ചെയ്യാറില്ല”
അവൻ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. അവളും മിഴിമുനകൾ മാറ്റാതെ അവനെ നോക്കി. നോട്ടം
മാറ്റാതെ അവൾ അവനെ നോക്കി വശ്യ മധുരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു. അവന്റെ മനോഹരമാറ്റ അധരങ്ങളും
വിടർന്നു. കണ്ണുകളിലെ വശ്യമായ പ്രകാശത്തിന്റെ നിറവിൽ അവന്റെ പുഞ്ചരി സ്വർണ്ണം
കൊണ്ടുള്ള ഒരു മഴവില്ലു തീർക്കുന്നത് അവൾ കണ്ടു.
“ഇതുപോലെ ത്രസിപ്പിച്ച് പുഞ്ചിരിക്കുന്ന ഈ സുന്ദരൻ ചെറുക്കന് ആരോടും പ്രേമം
ഇല്ലന്നോ?”
അവൾ ചോദിച്ചു.
“മാം…”
അവൻ നോട്ടം മാറ്റാൻ തുടങ്ങി.
“മാറ്റല്ലേ മാറ്റല്ലേ…”
അതുകണ്ട് അവൾ പറഞ്ഞു.
“നോക്കിയിരിക്ക് മോനേ…എന്തൊരു ഭംഗിയാണ് മോൻ എന്റെ നേരെ അങ്ങനെ നോക്കിയിരിക്കുമ്പോൾ…
! ഹോ…! ഇതുപോലെയുണ്ടോ ആൺകുട്ടികൾക്ക് സൗന്ദര്യം?”
അവളുടെ വാക്കുകൾ അവന്റെ നെഞ്ചിടിപ്പ് കൂട്ടി. അവൻ അസ്വസ്ഥതയോടെ ഇരിപ്പിടത്തിൽ
അൽപ്പം നിരങ്ങി. അവന്റെ കൈത്തലം എന്തോ മറയ്ക്കാനെന്നപോലെ മടിയിലേക്ക് നീണ്ടപ്പോൾ
അവളുടെ ചുണ്ടുകളിലെ പുഞ്ചിരിക്ക് വീണ്ടും തിളക്കമേറി.
തന്റെ അനുവാദത്തോടെയല്ല വാക്കുകൾ വാർന്നു വീഴുന്നത്. തന്റെ വാക്കുകൾക്ക് മേൽ
തനിക്ക് നിയന്ത്രണങ്ങൾ ഇല്ല. പാരിജാതത്തിന്റെ ഗന്ധം തനിക്ക് ചുറ്റും കുളിർമഴ
ചുരത്തുമ്പോൾ താൻ സ്ഥലം ഓർമ്മിക്കുന്നില്ല. കാലം ഓർമ്മിക്കുന്നില്ല. അല്ലെങ്കിൽ
തനിക്ക് ഒരു കാലവും ഒരു സ്ഥലവുമേ ഓർമ്മയുള്ളൂ…